psychology clinic: رازهای عشق

راز عشق در این است که بیشتر با نگاه حرف بزنی ،

زیرا چشم ها پنجره های روح هستند .

اگر هنگام صحبت کردن از نگاه استفاده کنی ،

مثل آن است که

پنجره ها را با پرده های زیبایی بیارایی

و به خانه گرما و جذابیت ببخشی

...................................................

راز عشق در این است که

حس تملک را از خود دور کنی .

در حقیقت هیچ کس نمی تواند مال کسی شود .

شریک زندگی ات را با طناب نیاز مبند .

گیاه هنگامی رشد میکند که آزادانه از هوا و نور آفتاب

استفاده کند.

.........................................

راز عشق در این است که

شریک زدگی ات را در چار چوبی که خودت می پسندی

حبس نکنی .عیبجویی باعث تباهی می شود .

همه چیز را همان طور که هست بپذیر ،

تا هر دو شاد باشید .قانون طلایی این است :

نقاط قوت را تقویت کن ،

و ضعف ها را نه تقویت کن نه تقبیح .

هرگز سعی نکن با سوزاندن ،

جلوی خونریزی زخم را بگیری

...................................

راز عشق در این است که

وقتی پیشنهادی به ذهنت می رسد ، به نیاز خودت

برای بیان آن فکر نکنی ،

بلکه به علاقه دیگری به شنیدن آن فکر کنی .

اگر لازم بود ، حتی ماه ها صبر کن

تا آمادگی شنیدن آنچه را میخواهی بگویی پیدا کن

...................................................

راز عشق در آرامش است ، زیرا

آرامش باعث تکامل عشق می شود .

عشق ، هوای نفس و احساست شدید نیست .

عشق انسان ها نسبت به یکدیگر بازتابی از عشق ازلی

است خداوندگار آرامش کامل است

....................................

راز عشق در این است که

به دیگری لذت ببخشی ، و لی عشق را برای لذت

نخواهی .زیرا عشق حقیقی هوا و هوس نیست

عشق چهره واقعی خود را در ملایمت و مهربانی آشکار

میکند ،نه در لذت جویی .

...............................................................

راز عشق در ایجاد تنوع در زندگی است.

نگذار که روزمرگی ها

مثل سیم های کوک نشده ساز ،

نغمه زندگی عاشقانه تان را

به نوایی غم انگیز تبدیل کند

...................................................

راز عشق در استواری است .

در فصول مختلف زندگی ،

عشقتان را مانند کوه بلندی استوار ،

مانند خاک حاصلخیزی پر ثمر

و مانند آفتاب چنان در مرکزیت نگه دارید ،

که همه ستارگان گسترده زمان و فضا به دو

ر آن گردش کنند.

...................................................................

آلفرد آدلر ( Alfred adler )

آدلر در یک خانواده ثروتمند که در حومه وین، اتریش، زندگی می‌کردند به دنیا آمد. کودکی او با بیماری، حسادت برادر بزرگ‌تر و طرد شدن از سوی مادرش مشخص شده بود. او خود را شخصی زشت و کوچک اندام تلقی می‌کرد. آدلر نسبت به پدرش بیش از مادرش احساس نزدیکی می‌کرد و شاید مانند یونگ، بعدها به این دلیل با مفهوم عقده ادیپ مخالفت کرد که در تجارب دوره کودکی‌اش انعکاسی نداشت. آدلر در کودکی با جدیت تمام کار می‌کرد تا نزد همسالانش محبوبیت به دست آورد و به تدریج که بزرگ‌تر شد، به احساس عزت نفس و پذیرش از سوی دیگران دست یافت که در میان افراد خانواده‌اش سراغ نداشت.
آدلر در ابتدا دانش‌آموز ضعیفی بود، به اندازه‌ای ضعیف که معلمی به پدرش گفت که این پسر برای هیچ شغلی جز شاگرد کفاشی مناسب نیست. اما آدلر با پشتکار و فداکاری خود را از پایین‌ترین سطح کلاس بالا کشید. هم از نظر اجتماعی و هم از نظر تحصیلی سخت تلاش کرد تا بر عقب‌ماندگی‌ها و حقارت‌هایش غلبه کند و بدین‌ترتیب برای نظریه آینده‌اش دایر بر اینکه شخص باید نقاط ضعفش را جبران کند نمونه‌ای شد. توصیف احساس‌های حقارت، که بعدها بخش اصلی نظام او را تشکیل داد، بازتاب مستقیم تجارب اولیه خود اوست، دینی که آدلر آزادانه به آن اعتراف کرد.
آدلر در چهار سالگی، هنگامی که از دست و پنجه نرم کردن با ذات‌الریه‌ای که او را تا دم مرگ برده بود بهبودی حاصل کرد، تصمیم گرفت پزشک شود. درجه دکتری پزشکی خود را در ۱۸۹۵ از دانشگاه وین دریافت کرد. پس از گرفتن تخصص چشم‌پزشکی و سپس اشتغال در پزشکی عمومی، به روانپزشکی روی آورد. در ۱۹۰۲ شرکت در نشست‌های بحث گروهی هفتگی فروید را به عنوان یکی از چهار عضو مجاز آغاز کرد. گرچه از نزدیک با فروید کار می‌کرد، رابطه شخصی با یکدیگر نداشتند. یکبار فروید گفته بود که آدلر حوصله‌اش را سر می‌برد.
آدلر در چند سال بعد نظریه‌ای درباره شخصیت تدوین کرد که از بسیاری جهات با نظریه فروید تفاوت داشت و تأکید فروید بر عوامل جنسی را آشکارا مورد انتقاد قرار داد. در ۱۹۱۰ فروید ریاست انجمن روانکاوی وین را به نام او کرده بود تا اختلافات فزاینده بین آن دو از میان برداشته شود، اما در ۱۹۱۱، انشعاب اجتناب‌ناپذیر کامل شد. این انشعاب تلخ بود. بعدها آدلر فروید را کلاهبردار توصیف کرد و روانکاوی او را «کثیف» خواند (روزن، ۱۹۷۵، ص. ۲۱۰). فروید از آدلر به عنوان «نابهنجار» و «دیوانه شهرت» یاد می‌کرد (گی، ۱۹۸۸، ص. ۲۲۳).
آدلر در جنگ جهانی اول به عنوان پزشک در ارتش خدمت کرد و پس از آن کلینیک‌های راهنمای کودکان را در مدارس وین سازماندهی کرد. در سال‌های دهه ۱۹۲۰ نظام روانشناسی اجتماعی وی که خود آن را روانشناسی فردی می‌نامید پیروان زیادی پیدا کرد. در ۱۹۲۶ آدلر نخستین بازدید از چندین بازدید خود از آمریکا را انجام داد و هشت سال بعد به استادی روانشناسی بالینی در دانشکده پزشکی لانگ‌آیلند (نیویورک) منصوب شد. وی درحالی که برای ایراد سخنرانی پر حرارت در سفر بود، در آبردین، اسکاتلند درگذشت.
فروید در پاسخ به نامه دوستی که مرگ آدلر به شدت متأثرش کرده بود نوشت، «من معنای دلسوزی شما برای آدلر را نمی‌فهمم. برای یک پسر یهودی که از حومه وین خارج می‌شود مرگ در آبردین به خودی خود یک موقعیت بی‌سابقه و دلیلی است بر اینکه تا چه اندازه پیش رفته‌است. دنیا در برابر مخالفتش با روانکاوی پاداش خوبی به او داد» (اسکارف، ۱۹۷۱، ص. ۴۷).

english translation :

Alfred Adler (February 7, 1870 – May 28, 1937) was an Austrian medical doctor and psychologist, founder of the school of individual psychology. In collaboration with Sigmund Freud and a small group of Freud's colleagues, Adler was among the co-founders of the psychoanalytic movement. He was the first major figure to break away from psychoanalysis to form an independent school of psychotherapy and personality theory. Adler had an enormous effect on the disciplines of counseling and psychotherapy as they would develop over the course of the 20th century (Ellenberger, 1970). He influenced notable figures in other schools of psychotherapy such as Rollo May, Viktor Frankl, Abraham Maslow and Albert Ellis. His writings preceded and at times were surprisingly consistent with later neo-Freudian insights such as evidenced in the works of Karen Horney, Harry Stack Sullivan and Erich Fromm.
Adler emphasized the importance of social equality in order to prevent various forms of psychopathology and espoused the development of social interest and democratic family structures as the ideal ethos for raising children. In chapter 3 of Impact of Science on Society, Bertrand Russell said that the behavior of people in futuristic scientific dictatorships is best described by Adler's theories. His most famous concept is the inferiority complex which speaks to the problem of self-esteem and its negative compensations (e.g. sometimes producing a paradoxical superiority striving). His emphasis on power dynamics is rooted in the philosophy of Nietzsche. Adler argued for holism, viewing the individual holistically rather than reductively, the latter being the dominant lens for viewing human psychology. Adler was also among the first in psychology to argue in favor of feminism making the case that power dynamics between men and women (and associations with masculinity and femininity) are crucial to understanding human psychology (Connell, 1995). Adler is considered, along with Freud and Jung, to be one of the three founding figures of depth psychology, which emphasizes the unconscious and psychodynamics (Ellenberger, 1970; Ehrenwald, 1991). (February 7, 1870 – May 28, 1937) was an Austrian medical doctor and psychologist, founder of the school of individual psychology. In collaboration with Sigmund Freud and a small group of Freud's colleagues, Adler was among the co-founders of the psychoanalytic movement. He was the first major figure to break away from psychoanalysis to form an independent school of psychotherapy and personality theory. Adler had an enormous effect on the disciplines of counseling and psychotherapy as they would develop over the course of the 20th century (Ellenberger, 1970). He influenced notable figures in other schools of psychotherapy such as Rollo May, Viktor Frankl, Abraham Maslow and Albert Ellis. His writings preceded and at times were surprisingly consistent with later neo-Freudian insights such as evidenced in the works of Karen Horney, Harry Stack Sullivan and Erich Fromm.
Adler emphasized the importance of social equality in order to prevent various forms of psychopathology and espoused the development of social interest and democratic family structures as the ideal ethos for raising children. In chapter 3 of Impact of Science on Society, Bertrand Russell said that the behavior of people in futuristic scientific dictatorships is best described by Adler's theories. His most famous concept is the inferiority complex which speaks to the problem of self-esteem and its negative compensations (e.g. sometimes producing a paradoxical superiority striving). His emphasis on power dynamics is rooted in the philosophy of Nietzsche. Adler argued for holism, viewing the individual holistically rather than reductively, the latter being the dominant lens for viewing human psychology. Adler was also among the first in psychology to argue in favor of feminism making the case that power dynamics between men and women (and associations with masculinity and femininity) are crucial to understanding human psychology (Connell, 1995). Adler is considered, along with Freud and Jung, to be one of the three founding figures of depth psychology, which emphasizes the unconscious and psychodynamics (Ellenberger, 1970; Ehrenwald, 1991).

psychology clinic

رازهای عشق

library ( کتابخانه )

درباره نویسنده

Ask Yahoo!

adler

آلفرد آدلر ( Alfred adler )