ناسازگاری در کودکان

رفتارهــاي ناسازگارانه:

رفتارهايي هستند كه با نظر پدر و مادر ، اطرافيان و جامعه سازگاري ندارد. رفتار فرزندان ناسازگار احساس بسيار بدي را در اطرافيان ايجاد مي كند به طوري كه خود نيز تحت تأثير واكنش هاي ناخوشايند آن، از سوي ديگران واقع مي شوند.



انــــواع رفتــــارهاي ناسازگارانه :
روانشناسان معمولاً رفتارهاي ناسازگار را در سه طبقه تقسيم بندي مي كنند:
1. اختلال بيش فعالــــي و كمبود توجه
2. اختلال لجبازي و نافرمانـــي
3. اختلال سلــــوك
گرچه شباهت هاي زيادي بين آن ها وجود دارد، ولي ويژگي هاي متمايز كننده اي هم در آن ها به چشم مي خورد. ممكن است علايم هر سه طبقه در يك كودك ديده مي شود كه براي آشنايي بيشتر به رفتارهاي هر كدام اشاره مي نماييم.


كــــودكان بيش فعـــال و كمبـــود توجه :
- نمي توانند رفتارشان را كنترل و تنظيم كنند.
- نمي توانند رفتارهاي هماهنگ و مناسب با اطرافيان، از خود نشان دهند.
- با علامت هايي مثل كم توجهي، حواس پرتي و كمبود تمركز همراه مي باشند.
- رفتارهاي تكانشي آن ها بيش از حد معمول است.
- در كارهايي كه به آنها علاقه و مهارت داشته باشند، هيچ تفاوتي با همسالان خود ندارند.
- خيلي سريع توسط محرك هاي خارجي دچار حواس پرتي مي شوند واز كار خود وظيفه اصلي خود (غالباً تكاليف مدرسه) باز مي مانند.
- اغلب وسايلشان را گم مي كنند و فــــراموشكارند.
- مرتب حـــركت مي كنند و آرام و قرار ندارند.
- ميان صحبت ديگـــــران مي پرند و تأمل ندارند.
- نوبت را رعايت نمــــي كنند.
- ســــريع از كوره در رفته و اشيا را به سوي ديگران پرتاب مي كنند.
- رفتارهاي جسورانه و خطـــرناكي از خود نشان مي دهند.
- در توجه به جــــزئيات ناتوانند.
- در صحبت كــــردن مستقيم با آنان، به نظر مـــي رسد به گوينده توجــــهي ندارند و گوش نمـــي كنند.
- قادر به پي گيـــري دستورات نيستند و كارها را نيمه كارها رها مي كنند.
- از كارهايي كه نياز به تلاش ذهني دارد اجتناب مي كنند.


كــــودكان لجباز و نافـــــرمان :
- رفتارهاي منفــي و نابهنجار از آنها زياد ديده مي شود.
- از قوانين روزمره ســـرپيچي مي كنند.
- زود قهـــــر مي كنند و قشقرق به راه مي اندازند.
- با بزرگتــرها بيش از حد بحث و جدل مي كنند.
- ديگران را در امور مقصر مي دانند و از آزار و اذيت و ناسزاگويي به آنان دريغ ندارند.
- عصبانـــي و زود رنج اند.
- رفتارهاي خشــــــونت آميــــز دارند.
- كينه توز و انتقام گيـــرنده اند.


كــــودكان اختلال سلــــوك :
- معمولاً به حقوق ديگـــران تجاوز مي كنند.
- رفتارهايي مانند قلدري و تهديدي ديگــــران دارند.
- در نزاع و كتك كاري از وسايل خطرناك مانند چاقو و ... استفاده مي كنند.
- معمولاً دست به ســـرقت مي زنند.
- به اموال عمومـــي و ديگران تخريب مي رسانند.
- فرار از خانه و مدرسه در آنها بيشتــــر ديده مي شود.


علل و انگيــــزه هاي ناسازگاري فــــــرزندان :


1. علل ارثـــــي :

گروهي معتقدند بسياري از ناسازگاري هاي كودكان ريشه در سرشت و طينت آن ها دارد كه به همراه ژن از طريق والدين به آن ها منتقل مي شود.


2. علل زيستــــــــــي :

مانند نقص عضو، اختلال در بينايي و شنوايي و اختلال در مغز و دستگاه هاي عصبي در قبل يا حين يا بعد از تولد مي تواند از ديگر عوامل باشد.


3. علل روانــــي :

مانند وجود فشارهاي دروني، ميل به استقلال، وجود تعارض و كشمكش در زندگي روزمره خصوصاً زماني كه كودك خود را بي پناه و بدون پشتوانه احساس كندف عادات عصبي مانند ناخن جويدن و انگشت مكيدن و .. در او مشاهده مي شود.


4. علل عاطفــــــــــي :

مانند احساس محروميت از محبت والدين، ناكامي از دستيابي به اهداف مورد علاقه، ولادت كودك جديد در خانواده، عدم امنيت عاطفي به هر دليل ممكن.


5. علل اجتماعــــي :

مانند نابساماني و اختلاف و درگيري بين اعضاي خانوادهف متاركه ي والدين، بدآموزي از الگوهاي خانه و مدرسه و جامعه، عدم مقبوليت در بين ديگران، يادگري رفتارهاي نامطلوب از گروه همسالان، عدم نظارت كافي والدينف عدم وجود قانون منصفانه و قاطع در خانه و مدرسه، مشكلات اقتصادي و ....


6. علل تربيتـــــي‌:

مانند عدم يا افراط محبت، ناهماهنگي بين عاملان تربيتي در خانه و مدرسه و جامعه، برآورده كردن تمام خواسته هاي كودك بدون چون و چرا و يا بالعكس، تنبيه بدني و آزارهاي رواني، مقايسه و تحقير و سرزنش كودك و ...


چگونه با رفتــــارهاي ناسازگارانه فـــــرزندان برخورد كنيم ؟


* اگر خود تحت فشارهاي رواني ناشي از زندگي و كار قرار داريم و نمي توانيم رفتار و گفتار خود را كنترل كنيم، بهتر است قبل از انجام هر كاري در مورد فرزند به فكر روشي براي كنترل فشارهاي خود باشيم كه تحقيقات نشان داده است اگر والدين بتوانند برخي رفتارهاي خود را تغيير دهند فرمانبري كودك بيشتر خواهد شد.


* افكار غلط و انحرافي درباره فرزند خود نداشته باشيم. مثلاً فرزندم اين كار را مي كند تا حرص مرا در بياورد. يا او باعث تمام مشكلات در خانه است. چنين افكاري زمينه به وجود آمدن احساس بسيار بد را نسبت به فرزند مهيا مي كند و يقيناً بر رفتار ما و او اثر منفي مي گذارد.


* از ارائه دستورات مبهم، كلي و تكراري اجتناب كنيم. مثلاً به جاي اين كه بگوييم «خودت را جمع و جور كن» شفاف و مشخص بگوييم كه از او چه مي خواهيم مثلاً دوست دارم تا پنج دقيقه ديگر دفتر و كتاب هايت را از وسط اتاق جمع كني.


* به جاي سخنراني و بحث و جدل، كوتاه و مؤثر با لحني محكم ولي در كمال آرامش به او گوشزد كنيم كه رفتارش در ما چه تأثيري گذاشته و اگر از اين رفتار خود دست برندارد چه عاقبتي در انتظار اوست.


* به ياد داشته باشيم عاقبتي را براي او مشخص كنيم كه شدني و كوتاه مدت باشد. مثلاً نگوييم « براي هميشه ازاين خانه خواهم رفت» يا «حق نداري از اين به بعد تلويزيون تماشا كني» بهتر است بگوييم امروز از ديدن اين برنامه محروم هستي و يا اين هفته تو را به پارك نمي برم.


* انجام دادن خواسته هايمان را وظيفه او ندانيم بلكه بعد از انجام دادن دستوراتمان او را با كلام و هداياي مورد علاقه تشويق نماييم.


* با مشاركت فرزندمان ليستي از مهمترين قوانين در خانه به ترتيب و همراه با روش انجام دقيق آن ها تهيه كرده و پس از مشخص كردن نوع محروميت براي انجام ندادنشان، با قاطعيت اجرا كنيم.


* عوامل مشكل ساز را شناسايي و در جهت رفع آنها اقدام نماييم.


* به نيازهاي جسمي، عاطفي، رواني، اجتماعي، اقتصادي فرزندان بيشتر توجه كنيم.


* سعي كنيم فرصتي را ايجاد كنيم تا كودكان بتوانند نسبت به رفتارهاي نامناسب خود فكر كنند.


* ارتباط خود را با مدرسه و مسؤولان بيش از پيش تقويت كنيم.


* ار تنبيه بدني اكيداً خودداري نموده و در صورت نياز از محروم سازي هاي كوتاه مدت استفاده كنيم.


* براي شنيدن مسائل و مشكلات فرزندان وقت گذاري كنيم.


* از ســــرزنش و تحقير كردن و مقايسه فرزندان جداً خودداري كنيم.



* علايم هشدار دهنده خشم را به فرزندان آموزش دهيم تا بتوانند خشم خود را بهتر كنترل كنند از جمله علايم : علايم جسمي مثل (افزايش ضربان قلب، سريع شدن تنفس، عرق كردن، سفت شدن عضلات ، داغ شدن بدن و ...) علايم فكري مثل (ازش متنفرم، مي خوام بزنمش، داره به من زور ميگه و ...) علايم رفتاري مثل (داد زدن، تهديد كردن، لرزيدن، لگد و كتك زدن، گريه كردن و ...)


* روشهاي آرامش دهي را به آنها آموزش دهيم از جمله :
- تنفس عميق : يعني دم عميق با يك شماره و نگهداري هوا در شش ها تا چهار شماره و بعد بازدم آهسته با دو شماره
- تجسم : يك تصوير آرامش بخش مثلاً خود را شناور داخل يك قايق كه به آرامي همراه امواج تكان مي خورد تجسم كنيد يا تصور يك ساعت شني كه عصبانيت مثل دانه هاي شن به آرامي از بدنش خارج مي شود.
- روش آدم آهني و عروسك پارچه اي : از او مي خواهيم مثل يك آدم آهني عضلات خود را سفت كند و بعد از پانزده ثانيه عضلات خود را سفت كند و بعد از پانزده ثانيه عضلات خود را مثل يك عروسك پارچه اي شل كند.
- حرف زدن هاي مثبت با خود : ولش كن، بي خيال، خونسرد باش، نمي گذارم مرا عصباني كند و ...


* يكي از دلايل عصبانيت و ناراحتي فرزندان اين است كه نمي توانند احساسات خود را به درستي بيان كنند، با كمك عكس و فيلم و نقاشي يا صورتك هاي كارتوني انواع احساسات مثل ( خشم، ترس، شادي و غم و....) را به آنها آموزش دهيم.


* چون بسيار از ناسازگاري هاي كودكان به دليل عدم آشنايي والدني با مهارت هاي زندگي است توصيه مي شود مهارت هاي ارتباطي مثل گوش دادن، ابراز وجود، حق مسأله و تصميم گيري و ديگر مهارت هاي زندگي را خود بياموزيم و به فرزندانمان نيز آموزش دهيم.(جهت آشنايي بيشتر مي توانيد به بروشورهاي مهارت هاي زندگي از شماره 34 تا 44 مراجعه فرماييد)


* در مورد كودكان بيش فعال علاوه بر موارد فوق رعايت موارد زير تأكيد مي شود:
- دارو درماني مستمر زير نظر روانپزشك كه ممكن است تا چند سال طول بكشد، چرا كه با تشخيص و مراقبت درست اكثريت قريب به اتفاق آنان تا پايان دوره نوجواني درمان مي شوند.
- تأمين خواب مناسب شبانه به هر طريق ممكن، حتي با اعلام خاموشي براي تمامي اعضاي خانواده، مثلاً ساعت 9 شب.
- پرهيز از خوردن قند و شكر، نوشابه گازدار، كاكائو، چيپس، پفك و ...
- آموزش والدين در زمينه شيوه برخورد با آنها و نحوي كمك كردن به فرزند بيش فعالشان در انجام كارهاي روزانه.

Psychoanalysis - روانکاوی چیست ؟

روانکاوی مجموعه‌ای از نظریات و روش‌های روان‌شناسی است که بر پایه کارهای زیگموند فروید بنا شده‌است. این اصطلاح نخست در سال ۱۸۹۶ رایج شد.

روانکاوی در سه ساحت گوناگون قابل تعریف و بهم پیوسته‌است:

۱- روشی است که به نیّت جستجو و کاوش روندهای ضمیر ناخودآگاه یا ضمیر باطن در چهار چوب تحلیل روانکاوی نزد روانکاو بکار برده می‌شود.

در چنین روشی، روانکاو آنطور که در طبّ رایج است عمل نمیکند که طبیب بیماری را نزد بیمار تشخیص دهد و دارو تجویز کند. در روانکاوی، تحلیلگر (فرد روانکاو) و روانکاوی شونده هر دو در چنین کاوشی حضور فعال دارند.

۲- روشی درمانی است که بر اساس اصل تداعی معانی آزاد و انتقال قلبی با روانکاو استوار میباشد

۳- روانکاوی نظریه‌ای است که داده‌های خود را از روان‌درمانی به شیوه روانکاوی کسب می‌کند. این نظریه در زمینه‌های دیگر مثل تحلیل آثار هنری و نقد ادبی نیز کار برد دارد، که غالبا موضوع بحث و جدل است.

[ویرایش] انقلاب فروید
بسیاری از اصطلاحات روانکاوی، مثل: «رانش»، «ناخودآگاه» و «تداعی معانی آزاد» که در روانکاوی رایج هستند و در برخی از زبانهای دنیا کاملاً جا افتاده و کاربرد روزمره دارد، توسط فروید ایجاد نشده‌است. کاری که فروید به فرجام میرساند، این است که مفهوم آنها را متحول میسازد و بنابراین درک جوهر انقلاب فرویدی در درک این مفاهیم جدید نهفته‌است. جهانبینی انسان بعد از فروید دچار دگرگونیهای اساسی می‌شود. مرکز ثقل این تحول به موضوع ناخودآگاه و یا ضمیر باطن باز میگردد. پیش از فروید، خودآگاه نزد انسان مرکز تفکرات و احساسات و آرزومندیها و خرد او تصور میشد. کشف بزرگ فروید این بود که نشان داد که نه تنها ناخودآگاه بر تفکر حاکمیت دارد بلکه تا چه اندازه این ناخودآگاه جنسی است.فروید به تداعی ازاد و تحلیل رویا برای خالی شدن ناهشیار اعتقاد داشت وی در طول عمر خود دو بار نظریه داد که اولی این بود که انسان‌ها دارای هشیار ونیمه هشیار و ناهشیار هستند کنترل اعمال هشیار ونیمه هشیار دست خود انسان است ولی ناهشیار ناشی از امیال سر کوب شده در دوران کودکی (از ۳ تا ۵ سالگی)است ولی بعد‌ها نظریه خود را تغییر داد وگفت رفتار انسان از سه قسمت به نام جاه طلبی و واقعیت طلبی و حقیقت تقسیم کرد وی اعتقاد داشت انسان‌های از لحاظ روانی سالم هستند که واقعیت طلب باشند


شایسته است که هر مطلبی که در این مورد می نویسید با ذکر منبع و با ارجاع به مقالات فروید باشد.بسی مایه ی تأسف و خجالت است که نوشته اید فروید در طول عمر خود دو بار نظریه داد و نظریه ی دومی که نوشته اید به ه وضوح نا آگاهی و یا قصد تحریف بسیار ناشیانه شما را می رساند. پیشنهاد می کنم دست کم مقالات معرفی گر فروید در مورد روانکاوی را از بخوانید!

english transltion :

Today psychoanalysis comprises several interlocking theories concerning the functioning of the mind. The term also refers to a specific type of treatment in which the "analysand" (analytic patient) brings up material, including free associations, fantasies, and dreams, from which the patient with the assistance of the analyst attempts to infer the unconscious basis for the patient's symptoms and character problems and to use this insight to resolve the problems. Unconscious functioning was first described by Sigmund Freud, who modified his theories several times over a period of almost 50 years (1889-1939) of attempting to treat patients who suffered with mental problems. In the past 70 years or so, infant and child research, and new discoveries in adults have led to further modification of theory. During psychoanalytic treatment, the patient tells the analyst various thoughts and feelings. The analyst listens carefully, formulates, then intervenes to attempt to help the patient develop insight into unconscious factors causing the problems. The specifics of the analyst's interventions typically include confronting and clarifying the patient's pathological defenses, wishes and guilt. Through the analysis of resistance (unconscious barriers to treatment), and transference to the analyst of expectations, psychoanalysis aims to unearth wishes and emotions from prior unresolved conflicts, in order to help the patient perceive and resolve lingering problems.

Contents [hide]
1 Origins
2 Theories
2.1 Psychopathology (mental disturbances)
3 Indications and contraindications for analytic treatment
4 Technique
4.1 Variations in technique
4.2 Training
5 Efficacy and empirical research
5.1 Cost and length of treatment
5.2 Curiosities, archaic ideas, and controversy
5.3 Cultural adaptations
5.3.1 Play therapy, art therapy, and other therapies
6 Criticisms
6.1 Challenges to scientific validity
6.2 Theoretical criticism
7 See also
8 References
9 Literature
10 Critiques of psychoanalysis
11 External links



[edit] Origins
Psychoanalysis was developed in Vienna in the 1890s by Sigmund Freud, a neurologist interested in finding an effective treatment for patients with neurotic or hysterical symptoms. Freud became sensitized to the existence of mental processes that were not conscious as a result of his neurological consulting job at the Kinderkrankenhaus (Children's Hospital), where he noticed that many aphasic children had no organic cause for their symptoms. He wrote a monograph about this (Freud, S (1891). On Aphasia. NY: International Universities Press, 1953. ). He also became aware of the experimental treatment, a combination of hypnotism and "catharsis" done by "abreaction", his older mentor and colleague, Dr. Josef Breuer, was using to treat the now famous patient, Anna O. In the late 1880s, Freud obtained a grant to study with Jean-Martin Charcot, the famed neurologist and syphilologist, at the Salpetriere in Paris. Dr. Charcot had become interested in patients who had symptoms that mimicked general paresis, the psychotic illness that occurs due to tertiary syphilis. Charcot had found that many patients experienced paralyses, pains, coughs, and a variety of other symptoms with no demonstrable physical etiology (cause). Prior to Charcot's work, women were thought to have a wandering uterus (the name hysteria means this in Greek). But Freud learned that men could have psychosomatic symptoms as well. As a result of talking with patients, Freud learned that the majority complained of sexual problems, especially coitus interruptus as birth control, which surprised him greatly. He first suspected their problems stemmed from cultural restrictions on sexual expression, and devised in 1900 what today is called "topographic theory", in Chapter VII of one of his most famous books, The Interpretation of Dreams. In this theory, which he later more or less discarded in 1923, unacceptable sexual wishes were repressed into the "System Unconscious" unconscious due to "society's" condemnation of premarital sexual activity, and this repression created anxiety. Freud also discovered what most of us take for granted today: that dreams were symbolic and specific to the dreamer. Often, dreams give clues to unconscious conflicts, and for this reason, Freud referred to dreams as the "royal road to the Unconscious." After several theoretical modifications, the discovery of narcissism in 1915, and the study of paranoia, masochism, and depression in 1917, Freud eventually reorganized his data into what became known as structural theory in a small book called The Ego and the Id in 1923. This new theory, which addressed the cause of neurotic symptoms — phobias, compulsions, obsessions, depressions, and "hysterical" conversions — amongst others, suggested that such problems were created by conflicts among various wishes and guilt, which produced anxiety. To handle the anxiety, the mind forgot or repressed certain conflicting thoughts. In other words, now he felt that anxiety produced repression, not the other way around.

Although criticized since its inception (See the recent criticism, below), psychoanalysis has been thriving as a research tool into childhood development (cf. the journal The Psychoanalytic Study of the Child), and has developed into a flexible, effective treatment for certain mental disturbances (see Wallerstein's (2000) Forty-Two Lives in Treatment: A Study of Psychoanalysis and Psychotherapy). In the 1960s, Freud's early (1905) thoughts on the childhood development of female sexuality were challenged; this challenge led to the development of a variety of understandings of female sexual development, many of which modified the timing and normality of several of Freud's theories (which had been gleaned from the treatment of women with mental disturbances). Cf. Blum, Harold P. (Ed.) (1977). Female Psychology. New York: International Universities Press. Also see the various works of Eleanor Galenson. Feminist analysts, e.g., Nancy Chodorow, and others. Several researchers, coming together in Blum's 1977 book, Female Psychology, followed Karen Horney's studies of societal pressures that influence the development of women. Most contemporary North American psychoanalysts employ theories that, while based on those of Sigmund Freud, include many modifications of theory and practice developed since his death in 1939.

Today, there are approximately 35 training institutes for psychoanalysis in the United States accredited by the American Psychoanalytic Association (see www.apsa.org) which is a component organization of the International Psychoanalytical Association, and there are over 3,000 graduated psychoanalysts practicing in the United States. The International Psychoanalytical Association accredits psychoanalytic training centers throughout the rest of the world, including countries such as Serbia, France, Germany, Austria, Italy, Switzerland, and many others, as well as about six institutes directly in the U.S., and is a fast-growing organization.


[edit] Theories
Wikinews has related news:
Dr. Joseph Merlino on sexuality, insanity, Freud, fetishes and apathyThe predominant psychoanalytic theories include

Conflict Theory, which theorizes that emotional symptoms and character traits are complex solutions to intrapsychic conflict. See Brenner (2006), Psychoanalysis: Mind and Meaning, New York: Psychoanalytic Quarterly Press. This revision of Freud's structural theory (Freud, 1923, 1926) dispenses with the concepts of a fixed id, ego and superego, and instead posits unconscious and conscious conflict among wishes (dependant, controlling, sexual, and aggressive), guilt and shame, emotions (especially anxiety and depressive affect), and defensive operations that shut off from consciousness some aspect of the others. Moreover, healthy functioning (adaptive) is also determined, to a great extent, by resolutions of conflict. A major goal of modern conflict theorist analysts is to attempt to change the balance of conflict through making aspects of the less adaptive solutions (also called compromise formations) conscious so that they can be rethought, and more adaptive solutions found. Current theoreticians following Brenner's many suggestions (see especially Brenner's 1982 book, "The Mind in Conflict") include Sandor Abend, MD (Abend, Porder, & Willick, (1983), Borderline Patients: Clinical Perspectives), Jacob Arlow (Arlow and Brenner (1964), Psychoanalytic Concepts and the Structural Theory), and Jerome Blackman (2003), 101 Defenses: How the Mind Shields Itself). Conflict theory is the prevalent analytic theory taught in psychoanalytic institutes, throughout the United States, accredited by the American Psychoanalytic Association.
Ego Psychology, which has a long history. Begun by Freud in Inhibitions, Symptoms and Anxiety (1926), the theory was refined by Hartmann, Loewenstein, and Kris in a series of papers and books from 1939 through the late 1960s. Leo Bellak picked up the work from there. This series of constructs, parallelling some of cognitive theory, includes the notions of autonomous ego functions: mental functions not dependant, at least in origin, on intrapsychic conflict. Such functions include: sensory perception, motor control, symbolic thought, logical thought, speech, abstraction, integration (synthesis), orientation, concentration, judgment about danger, reality testing, adaptive ability, executive decision-making, hygiene, and self-preservation. Freud noted inhibition as a way the mind may interfere with any of these functions to avoid painful emotions. Hartmann (1950s) pointed out that there may be delays or deficits in such functions. Frosch (1964) described differences in those people who demonstrated damage to their relationship to reality, but who seemed able to test it. Deficits in the capacity to organize thought are sometimes referred to as blocking or loose associations (Bleuler), and are characteristic of the schizophrenias. Deficits in abstraction ability and self-preservation also suggest psychosis in adults. Deficits in orientation and sensorium are often indicative of a medical illness affecting the brain (and therefore, autonomous ego functions). Deficits in certain ego functions are routinely found in severely sexually or physically abused children, where powerful affects generated throughout childhood seem to have eroded some functional development. Ego strengths, later described by Kernberg (1975), include the capacities to control oral, sexual and destructive impulses; to tolerate painful affects without falling apart; and to prevent the eruption into consciousness of bizarre symbolic fantasy. Defensive activity, which shuts certain conflictual thoughts, fantasies, and sensations out of consciousness, is also sometimes included here, although defensive operations are different from autonomous functions. Nevertheless, the term "ego defense" has become common.
Object relations theory, which attempts to explain vicissitudes of human relationships through a study of how internal representations of self and of others are structured. The clinical problems that suggest object relations problems (usually developmental delays throughout life) include disturbances in an individual's capacity to feel warmth, empathy, trust, sense of security, identity stability, consistent emotional closeness, and stability in relationships with chosen other human beings. (It is not suggested that one should trust everyone, for example). Concepts regarding internal representations (also sometimes termed, "introjects," "self and object representations," or "internalizations of self and other") although often attributed to Melanie Klein, were actually first mentioned by Sigmund Freud in his early concepts of drive theory (1905, Three Essays on the Theory of Sexuality). Freud's 1917 paper "Mourning and Melancholia", for example, hypothesized that unresolved grief was caused by the survivor's internalized image of the deceased becoming fused with that of the survivor, and then the survivor shifting unacceptable anger toward the deceased onto the now complex self image. Vamik Volkan, in "Linking Objects and Linking Phenomena," expanded on Freud's thoughts on this, describing the syndromes of "Established pathological mourning" vs. "reactive depression" based on similar dynamics. Melanie Klein's hypotheses regarding internalizations during the first year of life, leading to paranoid and depressive positions, were later challenged by Rene Spitz (e.g., The First Year of Life, 1965), who divided the first year of life into a coenesthetic phase of the first six months, and then a diacritic phase for the second six months. Margaret Mahler (Mahler, Fine, and Bergman (1975), "The Psychological Birth of the Human Infant") and her group, first in New York, then in Philadelphia, described distinct phases and subphases of child development leading to "separation-individuation" during the first three years of life, stressing the importance of constancy of parental figures, in the face of the child's destructive aggression, to the child's internalizations, stability of affect management, and ability to develop healthy autonomy. Later developers of the theory of self and object constancy as it affects adult psychiatric problems such as psychosis and borderline states have been John Frosch, Otto Kernberg, and Salman Akhtar. Peter Blos described (1960, in a book called "On Adolescence) how similar separation-individuation struggles occur during adolescence, of course with a different outcome from the first three years of life: the teen usually, eventually, leaves the parents' house (this varies with the culture). During adolescence, Erik Erikson (1950, 1960s) described the "identity crisis," that involves identity-diffusion anxiety. In order for an adult to be able to experience "Warm-ETHICS" (warmth, empathy, trust, holding environment (Winnicott), identity, closeness, and stability) in relationships (see Blackman (2003), 101 Defenses: How the Mind Shields Itself), the teenager must resolve the problems with identity and redevelop self and object constancy.
Structural Theory, which breaks the mind up into the id, the ego, and the superego. Actually, in German, the word for id is "es," which means "it." The word ego was coined by Freud's translators; Freud used the term, "ich" meaning "I" in English. Freud called the superego the "Über-ich." The id was designated as the repository of sexual and aggressive wishes, which Freud called "drives." The ego was composed of those forces that opposed the drives -- defensive operations. The superego was Freud's term for the conscience -- values and ideals, shame and guilt. One problem Brenner (2006) later found with this theory (see above) was that Freud also suggested that forgotten thoughts ("the repressed") were also "located" in the id. However, Freud here realized that drives could be conscious or unconscious, and that consciousness vs. unconsciousness was a quality of any mental operation or any mental conflict. Forgetting things could be done on purpose, or not. People could be aware of guilt, or not aware.
Self psychology, which emphasizes the development of a stable sense of self through mutually empathic contacts with other humans, was developed originally by Heinz Kohut, and has been elucidated by the Ornsteins and Arnold Goldberg. Marian Tolpin explicated the need for "transmuting internalizations" (1971) during treatment, to correct what Kohut referred to as a disturbance in the "self-object" internalizations from parents.
Lacanian psychoanalysis, which integrates psychoanalysis with semiotics and Hegelian philosophy, is popular in France.
Feminist theory of psychoanalysis, articulated mainly by Julia Kristeva, Luce Irigaray and Bracha Ettinger, is informed both by Freud, Lacan and the Object relations theory.
Analytical psychology, which has a more spiritual approach, founded by Carl Jung
Interpersonal psychoanalysis, which accents the nuances of interpersonal interactions, was first introduced by Harry Stack Sullivan, MD, and developed further by Frieda Fromm-Reichmann. It is the primary theory, still taught, at the William Alanson White Center.
Relational psychoanalysis, which combines interpersonal psychoanalysis with object-relations theory as critical for mental health, was introduced by Stephen Mitchell. Relational psychoanalysis emphasizes how the individual's personality is shaped by both real and imagined relationships with others, and how these relationship patterns are re-enacted in the interactions between analyst and patient. Fonagy and Target, in London, have propounded their view of the necessity of helping certain detached, isolated patients, develop the capacity for "mentalization" associated with thinking about relationships and themselves.
Modern psychoanalysis, a body of theoretical and clinical knowledge developed by Hyman Spotnitz and his colleagues, extended Freud's theories so as to make them applicable to the full spectrum of emotional disorders. Modern psychoanalytic interventions are primarily intended to provide an emotional-maturational communication to the patient, rather than to promote intellectual insight.
Although these theoretical "schools" differ, most of them continue to stress the strong influence of unconscious elements affecting people's mental lives. There has also been considerable work done on consolidating elements of conflicting theory (cf. the work of Theodore Dorpat, B. Killingmo, and S. Akhtar). As in all fields of medicine (for example, [1]}, there are some persistent conflicts regarding specific causes of some syndromes, and disputes regarding the best treatment techniques.

Today psychoanalytic ideas are embedded in the culture, especially in childcare, education, literary criticism, and in psychiatry, particularly medical and non-medical psychotherapy. Though there is a mainstream of evolved analytic ideas, there are groups who more specifically follow the precepts of one or more of the later theoreticians. It also plays a role in literary analysis. See Archetypal literary criticism.


[edit] Psychopathology (mental disturbances)
The various psychoses involve deficits in the autonomous ego functions (see above) of integration (organization) of thought, in abstraction ability, in relationship to reality and in reality testing. In depressions with psychotic features, the self-preservation function may also be damaged (sometimes by overwhelming depressive affect). Because of the integrative deficits (often causing what general psychiatrists call "loose associations," "blocking," "flight of ideas," "verbigeration," and "thought withdrawal"), the development of self and object representations is also impaired. Clinically, therefore, psychotic individuals manifest limitations in warmth, empathy, trust, identity, closeness and/or stability in relationships (due to problems with self-object fusion anxiety) as well.

In patients whose autonomous ego functions are more intact, but who still show problems with object relations, the diagnosis often falls into the category known as "borderline." Borderline patients also show deficits, often in controlling impulses, affects, or fantasies -- but their ability to test reality remains more or less intact.

Those adults who do not experience guilt and shame, and who indulge in criminal behavior, are usually diagnosed as psychopaths, or, using DSM-IV-TR, antisocial personality disorder.

Panic, phobias, conversions, obsessions, compulsions and depressions (analysts call these "neurotic symptoms") are not usually caused by deficits in functions. Instead, they are caused by intrapsychic conflicts. The conflicts are generally among sexual and hostile-aggressive wishes, guilt and shame, and reality factors. The conflicts may be conscious or unconscious, but create anxiety, depressive affect, and anger. Finally, the various elements are managed by defensive operations -- essentially shut-off brain mechanisms that make people unaware of that element of conflict. "Repression" is the term given to the mechanism that shuts thoughts out of consciousness. "Isolation of affect" is the term used for the mechanism that shuts sensations out of consciousness. Neurotic symptoms may occur with or without deficits in ego functions, object relations, and ego strengths. Therefore, it is not uncommon to encounter obsessive-compulsive schizophrenics, panic patients who also suffer with borderline personality disorder, etc.

Furthermore, we know that many adult problems can trace their origins to unresolved conflicts from certain phases of childhood and adolescence. Freud, based on the data gathered from his patients early in his career, suspected that neurotic disturbances occurred when children were sexually abused in childhood (the so-called seduction theory). Later, Freud came to realize that, although child abuse occurs, that not all neurotic symptoms were associated with this. He realized that neurotic people often had unconscious conflicts that involved incestuous fantasies deriving from different stages of development. He found the stage from about three to six years of age (preschool years, today called the "first genital stage") to be filled with fantasies about marriage with both parents. Although arguments were generated in turn-of-the-(20th)century Vienna about whether adult seduction of children was the basis of neurotic illness, there is virtually no argument about this problem in the 21st century.

Many psychoanalysts who work with children have studied the actual effects of child abuse, which include ego and object relations deficits and severe neurotic conflicts. Much research has been done on these types of trauma in childhood, and the adult sequelae of those. On the other hand, many adults with symptom neuroses and character pathology have no history of childhood sexual or physical abuse.

In studying the childhood factors that start neurotic symptom development, Freud found a constellation of factors that, for literary reasons, he termed the Oedipus complex (based on the play by Sophocles, Oedipus Rex, where the protagonist unwittingly kills his father Laius and marries his mother Jocasta). The shorthand term, "oedipal," (later explicated by Joseph Sandler, 1960, in "On the Concept Superego" and modified by Charles Brenner (1982) in "The Mind in Conflict") refers to the powerful attachments that children make to their parents in the preschool years. These attachments involve fantasies of marriage to either (or both) parent, and, therefore, competitive fantasies toward either (or both) parents. Humberto Nagera (1975) has been particularly helpful in clarifying many of the complexities of the child through these years.

The terms 'positive' and 'negative' oedipal conflicts have been attached to the heterosexual and homosexual aspects, respectively. Both seem to occur in development of most children. Eventually, the developing child's concessions to reality (that they will neither marry one parent nor eliminate the other) lead to identifications with parental values. These identifications generally create a new set of mental operations regarding values and guilt, subsumed under the term "superego." Besides superego development, children "resolve" their preschool oedipal conflicts through channeling wishes into something their parents approve of ("sublimations") and the development, during the school-age years ("latency") of age-appropriate obsessive-compulsive defensive maneuvers (rules, repetitive games).

When there is disturbance in the family during the first genital phase (such as death of a parent or divorce), unusual magnification of anxieties in the child may occur. This sets the stage for problems during latency and adolescence. Later in life, under certain circumstances, a recrudescence of symptoms may occur during periods that are either stressful or symbolic -- such as marriage, having children, or graduating from school.

Controversies regarding infantile sexuality and the oedipus complex are prevalent within and without psychoanalytic circles.


[edit] Indications and contraindications for analytic treatment
Using the various analytic theories to assess mental problems, several particular constellations of problems are particularly suited for analytic techniques (see below) whereas other problems respond better to medicines and different interpersonal interventions.

To be treated with psychoanalysis, whatever the presenting problem, the person requesting help must demonstrate

good capacity to organize thought (integrative function)
good abstraction ability
reasonable ability to observe self and others
some capacity for trust and empathy
some ability to control emotion and urges, and
good contact with reality (excludes most psychotic patients)
some guilt and shame (excludes most criminals)
reasonable self-preservation ability (excludes severely suicidal patients)
If any of the above are faulty, then modifications of techniques, or completely different treatment approaches, must be instituted. The more there are deficits of serious magnitude in any of the above mental operations (1-8), the more psychoanalysis as treatment is contraindicated, and the more medication and supportive approaches are indicated. In non-psychotic first-degree criminals, any treatment is often contraindicated.

The problems treatable with analysis include: phobias, conversions, compulsions, obsessions, anxiety attacks, depressions, sexual dysfunctions, a wide variety of relationship problems (dating and marital strife, e.g.), and a wide variety of character problems (e.g., painful shyness, meanness, obnoxiousness, workaholism, hyperseductiveness, hyperemotionality, hyperfastidiousness). The fact that many of such patients also demonstrate deficits in numbers 1-8 above makes diagnosis and treatment selection difficult.


[edit] Technique
The basic method of psychoanalysis is interpretation of the analysand's unconscious conflicts that are interfering with current-day functioning -- conflicts that are causing painful symptoms such as phobias, anxiety, depression, and compulsions. Strachey (1936) stressed that figuring out ways the patient distorted perceptions about the analyst led to understanding what may have been forgotten (also see Freud's paper "Repeating, Remembering, and Working Through"). In particular, unconscious hostile feelings toward the analyst could be found in symbolic, negative reactions to what Robert Langs later called the "frame" of the therapy -- the setup that included times of the sessions, payment of fees, and necessity of talking. In patients who made mistakes, forgot, or showed other peculiarities regarding time, fees, and talking, the analyst can usually find various unconscious "resistances" to the flow of thoughts (sometimes called free association).


Freud's patients would lie on this couch during psychoanalysisWhen the patient reclines on a couch with the analyst out of view, the patient tends to remember more, experience more resistance and transference, and be able to reorganize thoughts after the development of insight -- through the interpretive work of the analyst. Although fantasy life can be understood through the examination of dreams, masturbation fantasies (cf. Marcus, I. and Francis, J. (1975), Masturbation from Infancy to Senescence) are also important. The analyst is interested in how the patient reacts to and avoids such fantasies (cf. Paul Gray (1995), The Ego and the Analysis of Defense). Various memories of early life are generally distorted -- Freud called them "screen memories" -- and in any case, very early experiences (before age two) -- can not be remembered (See the child studies of Eleanor Galenson on "evocative memory").


[edit] Variations in technique
There is what is known among psychoanalysts as "classical technique," although Freud throughout his writings deviated from this considerably, depending on the problems of any given patient. Classical technique was best summarized by Allan Compton, MD, as comprising:

instructions (telling the patient to try to say what's on their mind, including interferences)
exploration (asking questions)
clarification (rephrasing and summarizing what the patient has been describing)
confrontation (bringing an aspect of functioning, usually a defense, to the patient's attention)
dynamic interpretation (explaining how being too nice guards against guilt, e.g. - defense vs. affect)
genetic interpretation (explaining how a past event is influencing the present)
resistance interpretation (showing the patient how they are avoiding their problems)
transference interpretation (showing the patient ways old conflicts arise in current relationships, including that with the analyst)
dream interpretation (obtaining the patient's thoughts about their dreams and connecting this with their current problems)
reconstruction (estimating what may have happened in the past that created some current day difficulty)
Clearly, these techniques are primarily based on conflict theory (see above). As object relations theory evolved, supplemented by the work of Bowlby, Ainsorth, and Beebe, techniques with patients who had more severe problems with basic trust (Erikson, 1950) and a history of maternal deprivation (see the works of Augusta Alpert) led to new techniques with adults. These have sometimes been called interpersonal, intersubjective (cf. Stolorow), relational, or corrective object relations techniques. These techniques include:

expressing an experienced empathic attunement to the patient
expressing a certain dosage of warmth
exposing a bit of the analyst's personal life or attitudes to the patient
allowing the patient autonomy in the form of disagreement with the analyst (cf. I.H. Paul, Letters to Simon.)
explanations of the motivations of others which the patient misperceives
Finally, ego psychological concepts of deficit in functioning led to refinements in supportive therapy. These techniques are particularly applicable to psychotic and near-psychotic (cf., Eric Marcus, "Psychosis and Near-psychosis") patients. These supportive therapy techniques include:

discussions of reality
encouragement to stay alive (including hospitalization)
psychotropic medicines to relieve overwhelming depressive affect
psychotropic medicines to relieve overwhelming fantasies (hallucinations and delusions)
advice about the meanings of things (to counter abstraction failures)
The notion of the "silent analyst" has been made into negative propaganda against analysis. Actually, the analyst listens in a special way (see Arlow's paper on "The Genesis of Interpretation"). Much active intervention is necessary by the analyst to interpret resistances, defenses creating pathology, and fantasies that are being displaced into the current day inappropriately. Silence and non-responsiveness was actually a technique promulgated by Carl Rogers, in his development of so-called "Client Centered Therapy" -- and is not a technique of psychoanalysis (also see the studies and opinion papers of Owen Renik, MD).

"Analytic Neutrality" is a concept that does not mean the analyst is silent. It refers to the analyst's position of not taking sides in the internal struggles of the patient. For example, if a patient feels guilty, the analyst might explore what the patient has been doing or thinking that causes the guilt, but not reassure the patient not to feel guilty. The analyst might also explore the identifications with parents and others that led to the guilt.

Although single-client sessions remain the norm, psychoanalytic theory has been used to develop other types of psychological treatment. Psychoanalytic group therapy was pioneered by Trigant Burrow, Joseph Pratt, Paul F. Schilder, Samuel R. Slavson, Harry Stack Sullivan, and Wolfe. Child-centered counseling for parents was instituted early in analytic history by Freud, and was later further developed by Irwin Marcus, Edith Schulhofer, and Gilbert Kliman. Psychoanalytically based couples therapy has been promulgated and explicated by Fred Sander, MD.


[edit] Training
Psychoanalytic training in the United States, in most locations, involves three facets:

Personal analytic treatment for the trainee, conducted confidentially, with no report to the Education Committee of the Analytic Training Institute.
Approximately 600 hours of class instruction, with a standard curriculum, over a four-year period. Classes are often a few hours per week, or for a full day or two every other weekend during the academic year; this varies with the institute.
Supervision once per week, with a senior analyst, on each analytic treatment case the trainee has. The minimum number of cases varies between institutes, often two to four cases. Male and female cases are required. Supervision must go on for at least a few years on one or more cases. Supervision is done in the supervisor's office, where the trainee presents material from the analytic work that week, examines the unconscious conflicts with the supervisor, and learns, discusses, and is advised about technique.
Psychoanalytic Training Centers in the United States have been accredited by special committees of the American Psychoanalytic Association or the International Psychoanalytical Association. Because of theoretical differences, other institutes have arisen, as well, which belong to other organizations such as the American Academy of Psychoanalysis and Dynamic Psychotherapy, and the National Association for the Advancement of Psychoanalysis. At most psychoanalytic institutes in the United States, qualifications for entry include a terminal degree in a mental health field, such as Ph.D., C.S.W., or M.D. A few institutes restrict applicants to those already holding an M.D. or Ph.D., and one institute in Southern California confers a Ph.D. or Psy.D. in psychoanalysis upon graduation, which involves completion of the necessary requirements for the state boards that confer that doctoral degree. In many institutes in Europe and Latin America, the admission for training does not necessarily require a license-bearing preliminary degree.[citation needed]

Some psychoanalytic training has been set up as a post-doctoral fellowship in university settings, such as at Duke University, Yale University, New York University, and Columbia University. Other psychoanalytic institutes may not be directly associated with universities, but the faculty at those institutes usually hold contemporaneous faculty positions with psychology Ph.D. programs and/or with Medical School psychiatry residency programs.

Psychoanalysis was limited to those "in the know" from the early 1920s (when A.A. Brill began the New York Psychoanalytic Institute) through the end of World War II, although the idea that repression of sexual urges could make you mentally ill (Freud's first, discarded theory) proved popular with college students in the 1920s -- who used the theory to argue with their conservative parents. During those early years, Andrew Carnegie was perhaps one of the most famous patients who benefited; he later made his gratitude public by endowing a psychoanalytic fund in Pittsburgh.

Psychoanalysis became popular post-war, as many celebrities found it useful -- such as Steve Allen, Jayne Meadows, and Art Buchwald. Psychoanalytic treatment became somewhat less popular during the 1980s and early 1990s. Circa 1986, when insurance companies decimated health insurance coverage for all mental illnesses (in part due to corrupt practices in some for-profit hospitals), people for whom psychoanalytic treatment was indicated were increasingly unable to afford it. Gradually, as psychiatry departments became more dependent on grants from pharmaceutical companies, chairs of Psychiatry Departments in the nation's medical schools tended to come from backgrounds involving pharmacological research -- not from backgrounds involving analytic training. Interestingly, psychoanalytic institutes have experienced an increase in the number of applicants in recent years, but, not surprisingly, about 70-80% of incoming students are non-MDs.[1]


[edit] Efficacy and empirical research
Over a hundred years of case reports and studies in the journal Modern Psychoanalysis, the Psychoanalytic Quarterly, the International Journal of Psychoanalysis and the Journal of the American Psychoanalytic Association demonstrate the efficacy of analysis in cases of neurosis and character or personality problems. Psychoanalysis modified by object relations techniques has been shown to be effective in many cases of ingrained problems of intimacy and relationship (cf. the many books of Otto Kernberg). As a therapeutic treatment, psychoanalytic techniques may be useful in a one-session consultation (see Blackman, J. (1994), Psychodynamic Technique during Ungent Consultation Interviews, Journal Psychotherapy Practice & Research). Psychoanalytic treatment, in other situations, may run from about a year to many years, depending on the severity and complexity of the pathology.

Psychoanalytic theory has, from its inception, been the subject of criticism and controversy. Freud remarked on this early in his career, when other physicians in Vienna ostracized him for his findings that hysterical conversion symptoms were not limited to women. Challenges to analytic theory began with Otto Rank and Adler (turn of the 20th century), continued with behaviorists (e.g. Wolpe) into the 1940s and '50s, and have persisted. Criticisms come from those who object the notion that there are mechanisms, thoughts or feelings in the mind that could be unconscious. Criticisms also have been leveled against the discovery of "infantile sexuality" (the recognition that children between ages two and six imagine things about procreation). Criticisms of theory have led to opposing analytic theories, such as the work of Fairbairn, Balint, and Bowlby. In the past 30 years or so, the criticisms have centered on the issue of empirical verification,[2] in spite of many empirical, prospective research studies that have been empirically validated (e.g., See the studies of Barbara Milrod, at Cornell University Medical School, et al.).

Psychoanalysis has been thriving as a research tool into childhood development (cf. the journal The Psychoanalytic Study of the Child), and has developed into a flexible, effective treatment for certain mental disturbances (see Wallerstein's (2000) Forty-Two Lives in Treatment: A Study of Psychoanalysis and Psychotherapy). In the 1960s, Freud's early (1905) thoughts on the childhood development of female sexuality were challenged; this challenge led to major research in the 1970s and 80s, and then to a reformulation of female sexual development that corrected some of Freud's concepts.[3]

Analysis of previous randomized controlled trials has suggested that psychoanalytic treatment is effective in specific psychiatric disorders. [2]. Empirical research on the efficacy of psychoanalysis and psychoanalytic psychotherapy has also become prominent among psychoanalytic researchers.

Research on psychodynamic treatment of some populations shows mixed results. Research by analysts such as Bertram Karon and colleagues at Michigan State University had suggested that when trained properly, psychodynamic therapists can be effective with schizophrenic patients. More recent research casts doubt on these claims. The Schizophrenia Patient Outcomes Research Team (PORT) report argues in its Recommendation 22 against the use of psychodynamic therapy in cases of schizophrenia, noting that more trials are necessary to verify its effectiveness. However, the PORT recommendation is based on the opinions of clinicians rather than on empirical data, and empirical data exist that contradict this recommendation (link to abstract). A review of current medical literature in The Cochrane Library, (the updated abstract of which is available online) reached the conclusion that no data exist that demonstrate that psychodynamic psychotherapy is effective in treating schizophrenia. Dr. Hyman Spotnitz and the practitioners of his theory known as Modern Psychoanalysis, a specific sub-specialty, still report (2007) much success in using their enhanced version of psychoanalytic technique in the treatment of schizophrenia. Further data also suggest that psychoanalysis is not effective (and possibly even detrimental) in the treatment of sex offenders.


[edit] Cost and length of treatment
The cost of psychoanalytic treatment ranges widely from city to city. Low-fee analysis is often available in a psychoanalytic training clinic and graduate schools. Otherwise, the fee set by each analyst varies with the analyst's training and experience. Since, in most locations in the United States, unlike in Ontario and Germany, classical analysis (which usually requires sessions three to five times per week) is not covered by health insurance, many analysts may negotiate their fees with patients whom they feel they can help, but who have financial difficulties.

The various modifications of analysis, which include dynamic therapy, brief therapies, and certain types of group therapy (cf. Slavson, S. R., A Textbook in Analytic Group Therapy), are carried out on a less frequent basis - usually once, twice, or three times a week - and usually the patient sits facing the therapist.

Many studies have also been done on briefer "dynamic" treatments; these are more expedient to measure, and shed light on the therapeutic process to some extent. Brief Relational Therapy (BRT), Brief Psychodynamic Therapy (BPT), and Time-Limited Dynamic Therapy (TLDP) limit treatment to 20-30 sessions. On average, classical analysis may last 5.7 years, [3] but for phobias and depressions uncomplicated by ego deficits or object relations deficits, analysis may run just a year or two. Longer analyses are indicated for those with more serious disturbances in object relations, more symptoms, and more ingrained character pathology (such as obnoxiousness, severe passivity, or heinous procrastination).


[edit] Curiosities, archaic ideas, and controversy
Freud revisited the Oedipal territory in the final essay of Totem and Taboo. There, he combined one of Charles Darwin's more speculative theories about the arrangements of early human societies (a single alpha-male surrounded by a harem of females, similar to the arrangement of gorilla groupings) with the theory of the sacrifice ritual taken from William Robertson Smith. Smith believed he had located the origins of totemism in a singular event, whereby a band of prehistoric brothers expelled from the alpha-male group returned to kill their father, whom they both feared and respected. In this respect, Freud located the beginnings of the Oedipus complex at the origins of human society, and postulated that all religion was in effect an extended and collective solution to the problem of guilt and ambivalence relating to the killing of the father figure (which Freud saw as the true original sin).

In 1920, after the carnage of World War I, and after studying severe depressions and masochistic states, Freud became concerned with what today Parens has called "destructive aggression." He began to formulate that there were wishes that drove human beings that were not sexual, but aggressive. The concepts of a libidinal and an aggressive drive are still used clinically by a large number of practicing analysts, but there is today some dispute (and research into) the origins of either sexual or destructive fantasies and/or behavior. Freud attempted, in "Beyond the Pleasure Principle" (1920), to theorize that there might be cellular origins to destructiveness, an idea that may be supported by current research into telomeres and cell death. Most North American analysts, however, have not been persuaded by Freud's arguments that there is a "Death Drive" underlying aggression. However, analysts in England (the Melanie Klein group) and South America utilize this concept.


[edit] Cultural adaptations
Psychoanalysis can be adapted to different cultures, as long as the therapist or counseling understands the client’s culture. For example, Tori and Blimes found that defense mechanisms were valid in a normative sample of 2,624 Thais. The use of certain defense mechanisms was related to cultural values. For example Thais value calmness and collectiveness (because of Buddhist beliefs), so they were low on regressive emotionality. Psychoanalysis also applies because Freud used techniques that allowed him to get the subjective perceptions of his patients. He takes an objective approach by not facing his clients during his talk therapy sessions. He met with his patients where ever they were, such as when he used free association—where clients would say whatever came to mind without self-censorship. His treatments had little to no structure for most cultures, especially Asian cultures. Therefore, it is more likely that Freudian constructs will be used in structured therapy (Thompson, et al., 2004). In addition, Corey postulates that it will be necessary for a therapist to help clients develop a cultural identity as well as an ego identity. Since Freud has been criticized for not accounting for external/societal forces, it seems logical that therapists or counselors using his premises will work with the family more.


[edit] Play therapy, art therapy, and other therapies
Psychoanalytic constructs have been adapted and modified for use with children. Play therapy, art therapy, and storytelling, have been the beneficiaries of these modifications. Throughout her career, from the 1920s through the 1970s, Anna Freud (Sigmund Freud's daughter) adapted psychoanalysis for children through play. This is still used today for children, especially those who are preadolescent (see Leon Hoffman, New York Psychoanalytic Institute Center for Children). Using toys and games, children are able to demonstrate, symbolically, their fears, fantasies, and defenses; although not identical, this technique, in children, is analogous to the aim of free association in adults. Psychoanalytic play therapy allows the child and analyst to understand children's conflicts, particularly defenses such as disobedience and withdrawal, that have been guarding against various unpleasant feelings and hostile wishes.

Psychoanalytic constructs fit with constructs of other more structured therapies, and Firestone (2002) thinks psychotherapy should have more depth and involve both psychodynamic and cognitive-behavioral approaches. For example, Corey states that Albert Ellis, the founder of Rational Emotive Behavioral Therapy (REBT), would allow his clients to experience depression over a loss, since such an emotion would be rational—often people will be irrational and deny their feelings.

In art therapy, the counselor may have a child draw a portrait and then tell a story about the portrait. The counselor watches for recurring themes — regardless of whether it is with art or toys.


[edit] Criticisms
This article or section may contain too much repetition.
Please help improve this article, or discuss the issue on its talk page. Editing help is available. (December 2007)

Psychoanalysis has been criticized on a variety of grounds by

Mario Bunge
Frank Cioffi
Frederick Crews
Hans Eysenck
Ernest Gellner
Adolf Grünbaum
Han Israels
Karl Kraus
Jeffrey Masson
Malcolm Bruce Macmillan
Peter Medawar
Karl Popper
William Sargant
Richard Webster
Ludwig Wittgenstein


and others. Exchanges between critics and defenders of psychoanalysis have often been so heated that they have come to be characterized as the Freud Wars.

Popper argues that psychoanalysis is a pseudoscience because its claims are not testable and cannot be refuted, that is, they are not falsifiable.[4] For example, if a client's reaction was not consistent with the psychosexual theory then an alternate explanation would be given (e.g. defense mechanisms, reaction formation).

Kraus was the subject of two books written by noted libertarian author Thomas Szasz. Karl Kraus and the Soul Doctors and Anti-Freud: Karl Kraus's Criticism of Psychoanalysis and Psychiatry portrayed Kraus as a harsh critic of Sigmund Freud and of psychoanalysis in general. Other commentators, such as Edward Timms (Karl Kraus - Apocalyptic Satirist) have argued that Kraus respected Freud, though with reservations about the application of some of his theories, and that his views were far less black-and-white than Szasz suggests.

Grünbaum argues that psychoanalytic based theories are falsifiable, and in fact are false. Other schools of psychology have produced alternative methods for psychotherapy, including behavior therapy, cognitive therapy, Gestalt therapy and person-centered psychotherapy.

Hans Eysenck determined that improvement was no greater than spontaneous remission. Between two-thirds and three-fourths of “neurotics” would recover naturally; this was no different from therapy clients. Prioleau, Murdock, Brody reviewed several therapy-outcome studies and determined that psychotherapy is no different than placebo controls.

Michel Foucault, and similarly Gilles Deleuze, noted that the institution of psychoanalysis has become a center of power, with its confessional techniques being the same of the Christian tradition.[5]

Due to the wide variety of psychoanalytic theories, varying schools of psychoanalysis often internally criticize each other. One consequence is that some critics offer criticism of specific ideas present only in one or more theories, rather than in all of psychoanalysis while not rejecting other premises of psychoanalysis. Defenders of psychoanalysis argue that many critics (such as feminist critics of Freud) have attempted to offer criticisms of psychoanalysis that were in fact only criticisms of specific ideas present only in one or more theories, rather than in all of psychoanalysis. As the psychoanalytic researcher Drew Westen puts it, "Critics have typically focused on a version of psychoanalytic theory—circa 1920 at best—that few contemporary analysts find compelling… In so doing, however, they have set the terms of the public debate and have led many analysts, I believe mistakenly, down an indefensible path of trying to defend a 75 to 100-year-old version of a theory and therapy that has changed substantially since Freud laid its foundations at the turn of the century." link to Westen article.


[edit] Challenges to scientific validity
An early and important criticism of psychoanalysis was that its theories were based on little quantitative and experimental research, and instead relied almost exclusively on the clinical case study method. In comparison, brief psychotherapy approaches such as behavior therapy and cognitive therapy have shown much more concern for empirical validation (Morley et al. 1999). Some even accused Freud of fabrication, most famously in the case, and miraculous cure of Anna O. (Borch-Jacobsen 1996).

An increasing amount of empirical research from academic psychologists and psychiatrists has begun to address this criticism.

A survey of scientific research showed that while personality traits corresponding to Freud's oral, anal, Oedipal, and genital phases can be observed, they cannot be observed as stages in the development of children, nor can it be confirmed that such traits in adults result from childhood experiences (Fisher & Greenberg, 1977, p. 399). However, these stages should not be viewed as crucial to modern psychoanalysis. What is crucial to modern psychoanalytic theory and practice is the power of the unconscious and the transference phenomenon.

Some claim the idea of "unconscious" is contested because human behavior can be observed while human psychology has to be guessed at. However, the unconscious is now a hot topic of study in the fields of experimental and social psychology (e.g., implicit attitude measures, fMRI, and PET scans, and other indirect tests). One would be hard pressed to find scientists who still think of the mind as a "black box". Presently, the field of psychology has embraced the study of things outside one's awareness. Even strict behaviorists acknowledge that a vast amount of classical conditioning is unconscious and that this has profound effects on our emotional life. The idea of unconscious, and the transference phenomenon, have been widely researched and, it is claimed, validated in the fields of cognitive psychology and social psychology, though such claims are also contested. Recent developments in neuroscience have resulted in one side arguing that it has provided a biological basis for unconscious emotional processing in line with psychoanalytic theory, while the other side argues that such findings make psychoanalytic theory obsolete and irrelevant.[citation needed]

E. Fuller Torrey, considered by some to be a leading American psychiatrist, writing in Witchdoctors and Psychiatrists (1986) stated that psychoanalytic theories have no more scientific basis than the theories of traditional native healers, "witchdoctors" or modern "cult" alternatives such as est (p. 76). In fact, an increasing number of scientists regard psychoanalysis as a pseudoscience (Cioffi, 1998).

Among philosophers, Karl Popper argued that Freud's theory of the unconscious was not falsifiable and therefore not scientific.[4] Popper did not object to the idea that some mental processes could be unconscious but to investigations of the mind that were not falsifiable. In other words, if it were possible to connect every conceivable experimental outcome with Freud's theory of the unconscious mind, then no experiment could refute the theory.

Anthropologist Roy Wagner in his classic work The Invention of Culture ridicules psychoanalysis and tries to account for personality and emotional disorder in terms of invention and convention.[6]

Some proponents of psychoanalysis suggest that its concepts and theories are more akin to those found in the humanities than those proper to the physical and biological/medical sciences, though Freud himself tried to base his clinical formulations on a hypothetical neurophysiology of energy transformations. For example, the philosopher Paul Ricoeur argued that psychoanalysis can be considered a type of textual interpretation or hermeneutics. Like cultural critics and literary scholars, Ricoeur contended, psychoanalysts spend their time interpreting the nuances of language — the language of their patients. Ricoeur claimed that psychoanalysis emphasizes the polyvocal or many-voiced qualities of language, focusing on utterances that mean more than one thing. Ricoeur classified psychoanalysis as a hermeneutics of suspicion. By this he meant that psychoanalysis searches for deception in language, and thereby destabilizes our usual reliance on clear, obvious meanings.


[edit] Theoretical criticism
Psychoanalysts have often complained about the significant lack of theoretical agreement among analysts of different schools. Many authors have attempted to integrate the various theories, with limited success. However, with the publication of the Psychodynamic Diagnostic Manual much of this lack of cohesion has been resolved.

The philosopher Jacques Derrida incorporated certain aspects of psychoanalytic theory into his practice of deconstruction in order to question what he called the 'metaphysics of presence' or 'self-presence'. This was the defining trait (for Derrida) of traditional metaphysics, namely its assumption that the meaning of utterances can be pinned down and made fully evident to consciousness, perhaps most evident in Descartes' conception of 'clear and distinct ideas'. Derrida is here influenced by Freud (among others such as Marx and Nietzsche). For instance, Freud's insistence, in the first chapter of The Ego and the Id, that philosophers will recoil from his theory of the unconscious is clearly a forbear to Derrida's understanding of metaphysical 'self-presence'. However, Derrida goes on to turn certain of these practices against Freud himself, in order (in Derrida's typical manner) to reveal tensions and contradictions in Freud's work which are nonetheless the very conditions upon which it can operate - its simultaneous conditions of possibility and impossibility. For instance, although Freud will define religion and metaphysics as a displacement of the identification with the father in the resolution of the Oedipal complex (e.g. in The Ego and The Id and Totem and Taboo) Derrida will insist (for instance in The Postcard) that the prominence of the father in Freud's own analysis is at the same time indebted to and an example of the prominence given to the father in Western metaphysics and theology since Plato. Thus (in a similar manner to that in which Levi-Strauss reads Freud's understanding of the Oedipal complex as but another version of the Oedipus myth[citation needed]), Derrida understands Freud as remaining partly within that theologico-metaphysical tradition[citation needed] ('phallologocentrism' Derrida helpfully calls it) which Freud nonetheless criticizes.[citation needed] However, the purpose of Derrida's analysis is not to refute Freud per se (which would only be to reaffirm traditional metaphysics), but rather to reveal an aporia (an undecidability) at the very heart of Freud's project. Such a 'deconstruction' (or indeed psychoanalysis) of Freud does tend to cast doubt upon the possibility of delimiting psychoanalysis as a rigorous science. However, in doing so it celebrates and pledges a critical allegiance to that side of Freud which emphasises the open-ended and improvisatory nature of psychoanalysis, and its (methodical and ethical) demand (for instance in the opening chapters of the Interpretation of Dreams) that the testimony of the analysand should be given prominence in the practice of analysis.

Psychoanalysis, or at least the dominant version of it, has been denounced as patriarchal or phallocentric by proponents of feminist theory.[citation needed] Other feminist scholars appreciate how Freud opened up society to female sexuality.[citation needed]

(به نقل از ویکی پدیا - دانشنامه آزاد )

مشاوره ازدواج

تفاوت عشق و هوس در ارتباط دختر و پسر یا در ازدواج

1 – عشق معطوف به غیر از خود است. در حالیکه محور هوس خود فرد و لذت اوست. جملات زیر را مقایسه کنید:
- ( من) دوستت دارم
- ( من) برات می میرم
- (برای من) هیچکس مثل تو نمیشه
- ( من ) همیشه به فکر توام
-( من) را فراموش نکن
- ( من ) از تو رنجیدم
در حالیکه در عشق، توجه به حالتها و لذتهای خود نیست. و خواست و شرایط معشوق جایگزین خودخواهی فرد می شود.
جمله معشوق است و عاشق پرده ای
زنده معشوق است و عاشق مرده ای
2 – هوس پاسخ به یک نیاز جسمانی و روانی است، مثل نیاز به آب، نیاز به اکسیژن ، نیاز به غذا. ولی عشق فراتر از یک چنین نیازی هست. عشق فراهم آورنده رشد و خودشکوفایی فرد است. لذا فردعاشق خود را خوار نمی کند، کوچک نمی کند. عشق عزت و احترام دارد و این احترام از روی بی نیازی و بزرگی عشق حاصل می شود. شاید در فیلم ها دیده و شنیده باشید که فردی می گوید« من عشق را گدایی نمی کنم».
هر چه جز عشقست، شد ماکولِ[1] عشق
دو جهان یک دانه پیش نَولِ[2] عشق
دانه یی مر مرغ را هرگز خورَد؟
کاهدان مر اسب را هرگز چَرَد[3]؟

3 – عشق محدود کننده و زندانی کننده معشوق نیست. عشق آزاد کننده است. اگر فردی را مجبور کنیم که همه علائق ، سلیقه ها و تفکراتش را فقط متوجه ما کند و فقط به ما بیندیشد، او را محدود به خودمان کرده ایم، نه اینکه عاشق خودکرده باشیم. در واقع این عشق نیست، این یک هوس است و ما را وابسته به شخص دیگری نموده است.
آنکه او بسته غم و خنده بود
او بدین دو عاریت زنده بود
باغ سبز عشق، کو بی منتهاست
جز غم و شادی درو بس میوه هاست
عاشقی زین هر دو حالت، برترست
بی بهار و بی خزان ، سبز و ترست
در نگنجد عشق در گفت و شنید
عشق، دریایی ست قعرش ناپدید.

4 – عشق با بدبینی و سوء ظن همراه نیست. عشق یک اعتماد است. یک اطمینان است و پس از شناخت رفتار، گفتار و احساسات معشوق، و به جهت یک آگاهی عمیق به وجود می آید. لذا ابتدا اعتماد به وجود می آید و بعد عشق منعقد می شود.
بعضی ها می پرسند «باید اول عاشق شد بعد ازدواج کرد یا اول ازدواج کرد بعد عاشق شد؟!»
در جواب باید گفت: اگر بعد از ازدواج بخواهی عاشق بشوی که کار از کار گذشته است و آن فرد هر خصوصیت یا رفتار و یا افکار و احساسی که داشته باشد، باید تحمل کنید، نام این عشق نیست.
از طرف دیگر بدون بررسی ، شناخت ، تحقیق و ارتباط رسمی چگونه می توان عاشق فردی شد تا در پی آن ازدواج کرد؟ ( یعنی روش عاشق شدن قبل از ازدواج چگونه است)
خلاصه اینکه، طی یک فرایند رسمی که خانواده ها در جریان هستند، و ارتباطات شما آشکار و شفاف هست. با مشورت و بررسی شما و خانواده هایتان از فرد مقابل آگاهی به دست می آورید، تناسب رفتارها، نقاط ضعف ، احساسات و افکار یکدیگر را می سنجید و سایر معیارهای مطلوب را دقیقا ارزیابی می کنید. بدیهی است که اگر این موارد مثبت باشد خواه ناخواه شما عاشق فرد می شوید( نه هوس پیدا کنید).
اما هوس اینست که معمولا به صرف مجاورت ایجاد می شود. همکلاسی، هم محله ای، همکار، فامیل و ...، می بینید، خنده ها و عشوه هایش را حس می کنید، شیطنتها ، بازیگوشی ها، و کلاس گذاشتن هایش را نظاره می کنید، به دلتون می افتد که عاشقش هستید و با خیالات مستمر از او غولی می سازید که فقط بعد از ازدواج شکسته می شود و واقعیت آن روشن می شود. معمولا چنین دو نفری به جای شناخت یکدیگر، انرژی خود را صرف احساسات یکدیگر می کنند، دل میدهند و قلوه می گیرند، هر روز به تعداد زیادی برای یکدیگر می میرند، یا حداقل غش می کنند و تعارفات کلاس بالا نصیب هم می کنند، از وجود یکدیگر ممنون می شوند، از هم زیاد تشکر می کنند، با مطالعاتی که در مورد مخ زنی دختر یا پسر در اینترنت یا ....آموخته اند سعی می کنند طرف مقابل را شیفته خود سازند ( به هر قیمتی)به هم زیاد کادو می دهند، متون ادبی جالب ، آهنگهای احساس نواز، و مبالغه های غیر عقلانی به یکدیگر پیشکش می کنند، کم کم نقش پدر، مادر، دوستان، همکاران و ... را حذف کرده و همه را یک جا به محبوب خود پیشکش می کنند، و وقت خود را یا با او پر می کنند یا با خیالات او سر می کنند و در خیالات خود او را تک ستاره ای می دانند که آسمان قلب آنها را نورانی می کند، بدون او زندگی معنی و مفهوم و شور خود را از دست می دهد. او یک انسان نیست، یک فرشته است، او هیچ عیبی ندارد، و فقط و فقط مهر و عشق و صفا و نقاط مثبت است. تصور از دست دادن او ، کابوسی وحشتناک هست. مفعول شعرهای تمام ترانه های شاد و غمناک به نوعی به محبوب آنها بر می گردد، واینگونه این احساسات غیر قابل کنترل می شود ، در حالیکه عشق همانطور که گفته شد، فرایند مشخصی از آگاهی می باشد. منظور این نیست که از احساس تهی باشد، نه ، اما احساس یکی از پارامتر های مهم در کنار پارامترهای آگاهی هست که نمی تواند جای خالی دیگر خصیصه ها را پر کند.
احساس انفجار آمیز در رابطه ها منجر به تحریف واقعیت ها شده و آنقدر آب را گل آلود می کند که خود فرد به هیچ وجه قادر به شناخت صحیح طرف مقابل خود نیست. و پس از فروکش کردن احساست، پس از ازدواج ، تفاوت میان خیالات خود و واقعیت ها را درک می کنند.

5 – عاشق، خود را ملزم می داند که حریم عشق و معشوق را رعایت کند و هنجارها را به نفع لذت خود نمی شکند. عاشق در پی کام گرفتن از معشوق، پیش از آنکه این حریم کامل و رسمی شود، نیست. باید کانون خانواده شکل گیرد و انعقاد پیمان زناشویی انجام پذیرد و طرفین مسئولیت زندگی و تعهد کامل را نسبت به هم بپذیرند. هر گونه خلوت، لمس و ارتباطی که جنبه لذت جویی داشته باشد (قبل از تعهد کامل زناشویی و در چارچوب قانون)، صرفا آسیب پذیری عشق را به همراه دارد و این آزمایش کردن عشق نیست، بلکه سیراب کردن هوس و عطش شهوانی است.
عشق هایی کز پیِ رنگی بُوَد
عشق نَبوَد ، عاقبت ننگی بود

6 – چنین مواردی از نشانه های هوس هستند: زودرنجی، قهر و آشتی ، دل خوری، نگرانی، تردید ، عجله در به نتیجه رسیدن، امروز و فردا کردن، زبان بازی کردن، با چند نفر ارتباط صمیمی وعمیق عاطفی گرفتن، رویاپردازی در مورد فرد، چشم پوشی از نقاط ضعف آن شخص و ... ، همه از نشانه های هوس است، در حالیکه عشق ، قامتی رعناتر، بزرگتر ، قوی تر و منحصر به فرد دارد و از همه مهمتر آرامش بخش است و نگرانی از درست رفتن، ندارد. عشق هایی که نگرانی آفرین، اضطراب آور و دمدمی مزاج و به ظواهر فرد بستگی دارد، همان هوسها هستند که « محور من» در آنها قوی است . یعنی فرد همه چیز را برای خودش می خواهد ، نه معشوق
هر که را جامه ز عشقی چاک شد
او ز حرص و جمله عیبی پاک شد
شاد باش ای عشقِ خوش سودای ما
ای طبیبِ جمله علت هایِ ما
ای دوایِ نخوت و ناموسِ ما
ای تو افلاطون و جالینوس ما
جسمِ خاک از عشق ، بر افلاک شد
کوه، در رقص آمد و چالاک شد

7 – عشق پیش نیاز لازم دارد.
یعنی فرد باید رشد کند و از مراحلی بگذرد تا نوبت به عاشق شدن برسد. کسی که هنور با والدینش درگیر است، سازگاری با همکاران ندارد، رابطه صمیمانه ای با دوستانش ندارد. افسرده و مضطراب است، تصمیم های مهمی در زندگی نگرفته یا به اجرا در نیاورده است، از این شاخه به آن شاخه می پرد، هدف زندگی خود را شفاف ترسیم نکرده است. و حتی در انتخاب هنجارها به انتخاب ثابتی برای وضع ظاهری ، پوشش و نحوه رفتارش نرسیده است و مردد بوده و روز به روز شکل به شکل می شود و هویت خود را نیافته است، مانند کودک پیش دبستانی است که برای اردو به دانشگاه رفته باشد، او هرگز نمی تواند در نقش دانشجو باشد. حتی اگر بر روی صندلی های دانشگاه بنشیند. لذا عشق پس از بلوغ عاطفی ، بلوغ اجتماعی، بلوغ فکری، بلوغ روانی و ...، پیدا می شود، در غیر این صورت فقط هوس خامی بیش نیست.

8 – عشق باید یک وحدت و یکپارچگی بین شما ، افراد و همه هستی ایجاد کند. اگر رابطه دختر و پسری، با پنهان کاری، تعارض ، درگیری با دیگران، احساس گناه، اضطراب، تردید، و قطع روابط اجتماعی با دیگران، مشکل در شغل ، تحصیل ، روابط خانوادگی و ...، همراه هست باید مطمئن شد که هوس، خود را به جای عشق به آنها معرفی کرده است. و چنین شروعی برای رابطه، پایان هایی به مراتب دردناکتر و فجیع تر به همراه دارد.
در نگنجد عشق در گفت و شنید
عشق، دریایی ست قعرش ناپدید

زیگموند فروید (Sigmund Freud)

زیگموند فروید (Sigmund Freud) پایه گذار علم روانشناسی نوین زاده شهر پریبور در جمهوری چک کنونی و امپراتوری اتریش پیشین (۷ می ۱۸۵۶ - ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹)، در ابتدا یک متخصص اعصاب بود. وی مدرسه روانکاوی را بر مبنای نظریاتش بنیان گذاشت، که بسیاری از رفتارهای انسان تحت تأثیر انگیزه‌های ضمیر ناخودآگاه است؛ که افکار و خاطرات بخصوص ضمیر ناخودآگاه، بویژه از نوع جنسی و پرخاشگرانه، ریشه اختلالات روانی هستند، و اینگونه اختلالات روانی می‌توانند با تبدیل افکار و خاطرات ناخودآگاه به آگاهی از طریق معالجات روانکاوانه، درمان شوند. برخی از کتابهای وی به فارسی ترجمه شده‌اند. از جمله آن‌ها میتوان به کتاب تمدن و گله‌مندان از آن اشاره کرد که تحت عنوان "فرهنگ و ناخوشایندیهای آن" توسط امید مهرگان از آلمانی به فارسی برگردانده شده است.
وی به همراه آلبرت انیشتین، مارتین بوبر و حاییم وایزمن از موسسان و اعضای اولین هیئت علمی دانشگاه عبری اورشلیم بود.[۱]
وی یک یهودی اشکنازی بود. با روی کار آمدن نازی‌ها وی در ۱۹۳۸ اتریش را ترک کرد و به اسرائیل رفت. وی پس از مدتی به انگلستان عزیمت کرد و در همانجا به دلیل ابتلا به سرطان فک درگذشت.


english translation :

Sigmund Freud (IPA: [ˈziːkmʊnt ˈfʁɔʏt]), born Sigismund Schlomo Freud (May 6, 1856 – September 23, 1939), was an Austrian neurologist and psychiatrist who founded the psychoanalytic school of psychology. Freud is best known for his theories of the unconscious mind and the defense mechanism of repression. He is also renowned for his redefinition of sexual desire as the primary motivational energy of human life which is directed toward a wide variety of objects; as well as his therapeutic techniques, including his theory of transference in the therapeutic relationship and the presumed value of dreams as sources of insight into unconscious desires.
Freud is commonly referred to as "the father of psychoanalysis" and his work has been highly influential — popularizing such notions as the unconscious, the Oedipus complex, defense mechanisms, Freudian slips and dream symbolism — while also making a long-lasting impact on fields as diverse as literature, film, Marxist and feminist theories, and psychology. However, his body of work is disputed by numerous critics, such as author Richard Webster, who characterizes Freud's work as a "complex pseudo-science,"[1] and A. C. Grayling who noted, " ...as to Freud's claims upon truth, the judgment of time

Freud's theories and research methods were controversial during his life and still are so today, but few dispute his huge impact on psychologists and the academically inclined.

Most importantly, Freud popularized the "talking-cure"—an idea that a person could solve problems simply by talking over them, something that was almost unheard of in the 19th century. Even though many psychotherapists today tend to reject the specifics of Freud's theories, this basic mode of treatment comes largely from his work.

Most of Freud's specific theories—like his stages of psychosexual development—and especially his methodology, have fallen out of favor in modern experimental psychology.

Some psychotherapists, however, still follow an approximately Freudian system of treatment. Many more have modified his approach, or joined one of the schools that branched from his original theories (see Neo-Freudian). Still others reject his theories entirely, although their practice may still reflect his influence.

Psychoanalysis today maintains the same ambivalent relationship with medicine and academia that Freud experienced during his life.


[edit] Philosophy
While he saw himself as a scientist, Freud greatly admired Theodor Lipps, a philosopher and main supporter of the ideas of the subconscious and empathy.[18] Freud's theories have had a tremendous impact on the humanities--especially on the Frankfurt school and critical theory. Freud had an incisive influence on French philosophers like Derrida and Lyotard following the "return to Freud"" of the French psychoanalyst Jacques Lacan. Freud's model of the mind is often criticized as an unsubstantiated challenge to the enlightenment model of rational agency, which was a key element of much modern philosophy.

Rationality
While many enlightenment thinkers viewed rationality as both an unproblematic ideal and a defining feature of man[citation needed], Freud's model of the mind drastically reduced the scope and power of reason. In Freud's view, reasoning occurs in the conscious mind--the ego--but this is only a small part of the whole. The mind also contains the hidden, irrational elements of id and superego, which lie outside of conscious control, drive behavior, and motivate conscious activities. As a result, these structures call into question humans' ability to act purely on the basis of reason, since lurking motives are also always at play. Moreover, this model of the mind makes rationality itself suspect, since it may be motivated by hidden urges or societal forces (e.g. defense mechanisms, where reasoning becomes "rationalizing").
Transparency of Self
Freud challenged the idea of empiricists such as John Locke and David Hume that the workings of the mind can be understood by introspection. He considered many central aspects of a person remain radically inaccessible to the conscious mind (without the aid of psychotherapy).

[edit] Critical reactions
Although Freud's theories were influential, they came under widespread criticism during his lifetime and afterward. A paper by Lydiard H. Horton, read in 1915 at a joint meeting of the American Psychological Association and the New York Academy of Sciences, called Freud's dream theory "dangerously inaccurate" and noted that "rank confabulations...appear to hold water, psychoanalytically" [19]. The philosopher A. C. Grayling has said that "Philosophies that capture the imagination never wholly fade....But as to Freud's claims upon truth, the judgment of time seems to be running against him."[20] Peter D. Kramer, a psychiatrist and faculty member of Brown Medical School, said "I'm afraid [Freud] doesn't hold up very well at all. It almost feels like a personal betrayal to say that. But every particular is wrong: the universality of the Oedipus complex, penis envy, infantile sexuality." A 2006 article in Newsweek magazine called him "history's most debunked doctor."[21]

Freud's theories are often criticized for not being real science.[22] This objection was raised by Karl Popper, who claimed that all proper scientific theories must be potentially falsifiable. Popper argued that no experiment or observation could ever falsify Freud's theories of psychology (e.g. someone who denies having an Oedipal complex is interpreted as repressing it), and thus they could not be considered scientific.[23]

H. J. Eysenck claims that Freud 'set psychiatry back one hundred years', consistently mis-diagnosed his patients, fraudulently misrepresented case histories and that "what is true in Freud is not new and what is new in Freud is not true".[24]

Mikkel Borch-Jacobsen claims that "The truth is that Freud knew from the very start that Fleischl, Anna O. and his 18 patients were not cured, and yet he did not hesitate to build grand theories on these non-existent foundations...he disguised fragments of his self-analysis as ‘objective’ cases, that he concealed his sources, that he conveniently antedated some of his analyses, that he sometimes attributed to his patients ‘free associations’ that he himself made up, that he inflated his therapeutic successes, that he slandered his opponents."[2]

Among adherents of Freudian thought, a frequently criticized aspect of Freud's belief system is his model of psychosexual development, including Freud's claim that infants are sexual beings.[citation needed] Others have accepted Freud's expanded notion of sexuality, but have argued that this pattern of development is not universal, nor necessary for the development of a healthy adult.[citation needed] Instead, they have emphasized the social and environmental sources of patterns of development. Moreover, they call attention to social dynamics Freud de-emphasized or ignored, such as class relations. This branch of Freudian critique owes a great deal to the work of Herbert Marcuse.

Freud has also come under fire from many feminist critics.[citation needed] Although Freud was an early champion of both sexual freedom and education for women (Freud, "Civilized Sexual Morality and Modern Nervousness"), some feminists have argued that at worst his views of women's sexual development set the progress of women in Western culture back decades, and that at best they lent themselves to the ideology of female inferiority[citation needed]. Believing as he did that women are a kind of mutilated male, who must learn to accept their "deformity" (the "lack" of a penis) and submit to some imagined biological imperative, he contributed to the vocabulary of misogyny[citation needed]. Terms such as "penis envy" and "castration anxiety" contributed to discouraging women from entering any field dominated by men, until the 1970s[citation needed]. Some of Freud's most criticized[citation needed] statements appear in his 'Fragment of Analysis' on Ida Bauer such as "This was surely just the situation to call up distinct feelings of sexual excitement in a girl of fourteen" in reference to Dora being kissed by a 'young man of prepossessing appearance'[25] implying the passivity of female sexuality and his statement "I should without question consider a person hysterical in whom an occasion for sexual excitement elicited feelings that were preponderantly or exclusively unpleasurable"[25][citation needed]

On the other hand, feminist theorists such as Juliet Mitchell, Nancy Chodorow, Jessica Benjamin, Jane Gallop, and Jane Flax have argued, that psychoanalytic theory, is essentially related to the feminist project and must, like other theoretical traditions, be adapted by women to free it from vestiges of sexism[citation needed]. Major French feminists psychoanalysts like Luce Irigaray, Julia Kristeva and Bracha L. Ettinger elaborate Freudian theory and insights in order both to devellope them and to criticize them, arriving, in the case of Irigaray and Ettinger into new propositions regarding the feminine. Freud's views are still being questioned by people concerned about women's equality[citation needed]. Another feminist who finds potential use of Freud's theories in the feminist movement is Shulamith Firestone. In "Freudianism: The Misguided Feminism", she discusses how Freudianism is essentially completely accurate, with the exception of one crucial detail: everywhere that Freud wrote "penis", the word should be replaced with "power".

Dr. Jurgen von Scheidt speculated that most of Freud's psychoanalytical theory was a byproduct of his cocaine use.[26] Cocaine enhances dopaminergic neurotransmission increasing sexual interest and obsessive thinking. Chronic cocaine use can produce unusual thinking patterns due to the depletion of dopamine levels in the prefrontal cortex.

شب ادراری در کودکان

باز هم بي‌نتيجه بود. با دو دست شقيقه‌هايش را فشار داد. سرش گيج مي‌رفت. اين‌بار ديگر مي‌خواست به معلم مدرسة پسرش بگويد كه او را سر كلاس و جلو دانش‌آموزان ديگر براي اين عادت زشتش سرزنش كند. همة راهها را امتحان كرده بود. انواع تنبيه‌ها و تشويق‌ها را براي ترك اين عادت ناپسندش در نظر گرفته بود. اما هيچ‌كدام مؤثر نبود. شب‌ها همه‌چيز خوب بود. پسرك قول مي‌داد و با وعده‌هاي مادر به‌خواب خوش فرو مي‌رفت. اما صبح روز بعد، مادر مي‌ماند و يك رختخواب خيس. پسرك انكار مي‌كرد: من اين‌كار را نكرده‌ام! مادر درمانده شده بود. شايد در تربيت كودكش سستي و سهل‌انگاري كرده بود. به چشمانش نگاه كرد، معصوم بودند و ترسان. دستش

پايين افتاد و در برابر كودك بي‌گناه شرمگين شد ...
رختخواب خيس

شب‌ادراري به ‌معناي ناتواني در كنترل ادرار در طول ساعات شب است. اغلب پزشكان اين اصطلاح را براي كودكان زير پنج سال به‌كار مي‌برند؛ با اين‌ حال، 5 ميليون كودك در ايالات متحدة امريكا زندگي مي‌كنند كه بعد از شش سالگي هم رختخواب خود را خيس مي‌كنند. پس بپذيريد كه كودك شما تنها نيست. براي شناخت پديدة شب‌ادراري بايد بدانيم كه كليه‌ها چگونه كار مي‌كنند. كار كليه‌ها ساختن ادرار است. ادرار از طريق حالب‌ها به مثانه فرستاده مي‌شود. مثانه شبيه بالون است و ادرار را در خود نگه مي‌دارد. يك دريچة عضلاني نيز مانع خروج ادرار از مثانه مي‌شود. با پر شدن مثانه، يك پيام عصبي به مغز مي‌رسد و مغز دستور باز شدن دريچة عضلاني را صادر مي‌كند. اگر كودك در زمان خواب اين پيام را دريافت نكند، مثانة او خودبه‌خود خالي مي‌شود.


علل ايجادكنندة شب‌ادراري ناشناخته‌اند. اما عوامل متعددي با اين عارضه ارتباط دارند:


1. حجم مثانه: شب‌ادراري ممكن است به‌دليل ظرفيت كم مثانه باشد.
2. سابقة خانوادگـــي: كودكان والديني كه شب‌ادراري داشته‌اند، بيشتر احتمال دارد كه به اين عارضه دچار ‌شوند.
3. عفونت: عفونت كليه‌ها يا مثانه ممكن است باعث شب‌ادراري كودكي شود كه سابقة اين مشكل را نداشته است.
4. كمبــود هـــورمون ضد ادرار:ميزان اين هورمون در بدن كودكاني كه رختخواب خود را خيس مي كنند كمتر از سايرين است.اين هورمون ساخت ادرار را كاهش ميدهد.بنابراين،افراد داراي سطح پايين هورمون ضد ادرار ممكن است ادرار بيشتري بسازند و مستعد شب‌ادراري باشند.
5. تأخير در رشـــد و نمـــو: كودك ممكن است به علت تأخير رشد دستگاه عصبي خود قادر به دريافت پيام از مثانة پر نباشد.
6. خـــواب بسيار عميق: تعدادي از پزشكان به در نظر گرفتن اين عامل به‌تنهايي اعتقادي ندارند.
7. رژيم غذايــــي: مصرف شكلات و مواد كافئين‌دار و محصولات غذايي حاوي مواد رنگي مصنوعي كودك را مستعد شب‌ادراري مي‌كند.
8. علل رواني و عاطفي: برخي از كودكان دچار مشكلات رواني و عاطفي‌اند و اعتمادبه‌نفس كافي براي كنترل ادرار پيدا نكرده‌اند. اين كودكان نيز مستعد شب‌ادراري‌اند.


كودكان در حدود پنج الي شش سالگي كنترل ادرار در طول شب را به‌دست مي‌آورند. اما 15 درصد كودكان پس از پنج‌ سالگي همچنان در شب رختخواب خود را خيس مي‌كنند. جالب آنكه 3 درصد افراد تا پانزده سالگي نيز گاه‌گاه به اين مشكل دچار مي‌شوند. آنچه اهميت دارد دانستن اين موضوع است كه شب‌ادراري بيماري نيست، بلكه وضعيتي است كه نياز به درمان مؤثر و مداوم دارد.



آشنا كردن كودك با عارضة شب‌ادراري

گاه كودك از شما مي‌پرسد: «من نمي‌خواهم رختخوابم را خيس كنم. نمي‌خواهم شما را به دردسر بيندازم. پس چرا اين اتفاق مي‌افتد؟» ابتدا بايد به كودك بفهمانيد شب‌ادراري گناه نيست. خودتان هم باور كنيد كه كودك بدون هيچ غرضي اينكار را انجام ميدهد. پس تنبيه يا شرمنده كردن او وضع را بهتر نخواهد كرد. براي كودكتان توضيح دهيد كه احتمالاً كلية او بيشتر از كلية ديگران ادرار ميسازد يا مثانه‌اش قادر به نگهداري ادرار نيست. مي‌توانيد با يادآوري اين مسئله كه شما و پدرش هم مثل او بوده‌ايد، فرزند خود را متوجه كنيد كه تنها نيست. يك بادكنك را از آب پر كنيد. به كودك بگوييد كه اين بادكنك شبيه مثانه است. وقتي پر ميشود به ديواره‌هايش فشار مي‌آيد و كشيده میشود. تا زماني كه دهانة بادكنك بسته باشد، آب از آن خارج نمي‌شود. هرگاه مغز دستور دهد، دهانة بادكنك باز مي‌شود و ادرار بيرون مي‌ريزد. به كودك بفهمانيد كه فرمان مغز همان چيزي است كه او بايد هنگام خواب دريافت كند. همچنين، كودك بايد از نظر مشكلات و بيماري‌هاي مربوط به شب‌ادراري بررسي شود. بخصوص كودكي كه علاوه بر شب، در طول روز هم دچار مشكل در كنترل ادرار است. اين كودك را بايد پزشك معاينه كند و تحت آزمايش‌هاي ادراري قرار گيرد. خوشبختانه بجز در مورد كودكاني كه دچار بيماري‌هاي زمينه‌اي مانند ديابت و عفونت يا ناهنجاري‌هاي مادرزادي‌اند، اغلب معاينات كودك را طبيعي نشان مي‌دهند.



درمان شب‌ادراري كودكان

راه‌هاي متفاوتي براي جلوگيري از شب‌ادراري كودكان وجود دارد. توصيه‌هاي كاربردي زير را به‌خاطر بسپاريد:
1. نوشيدن مايعات را قبل از خواب كودك محدود كنيد. بعد از شام، نوشيدن حداكثر يك ليوان آب كافي است. مقدار دقيق مايع مورد نياز بدن كودك خود را از پزشك بپرسيد.
2. كـــودك را پيش از خواب به توالت بفرستيد. اگــــر مثانه‌اش پر نيست، مجبورش نكنيد که آن را خالــــي كند. اين كار باعث مي شود رختخوابش را خيس كند زيرا در كار مثانه اختلال به‌وجود مـــي‌آورد.
3. محدودسازي مصرف مايعات در طول روز هيچ كمكي به بهبود شب‌ادراري نمي‌كند. محدودسازي مايعات بايد حداكثر دو الي سه ساعت قبل از خواب كودك باشد.
4. شب‌ها چراغ توالت را روشن بگذاريد. گاه ترس از تاريكي باعث مي‌شود كه كودك رختخوابش را ترك نكند.
5. مي‌توانيد از روش جايزه و ستاره كمك بگيريد. جدولي براي كودك رسم كنيد و هر روز در آن يادداشت كنيد كه شب قبل را خشك گذرانده يا خيس. به‌ازاي شب‌هاي خشك به او ستاره بدهيد و بعد از آنكه چند ستاره گرفت، تشويقش كنيد.



استفــــاده از زنگ هشــــدار دهنده

در كودكي كه رختخوابش را خيس مي‌كند، بايد راه عصبي مغز به مثانه تقويت شود. زنگ‌هاي هشداردهنده براي تقويت اين مكانيسم به‌كار مي‌روند. يك گيرندة رطوبت، بلافاصله پس از شروع ادرار كردن كودك، در رختخواب او فعال مي‌شود و زنگ را به‌صدا درمي‌آورد. برخي از اين زنگ‌ها لرزشي هستند كه براي كودكانِ دچار مشكلات شنوايي يا آنهايي كه به همراه سايرين در يك اتاق مي‌خوابند به‌كار مي‌روند. هنگامي كه كودك بيدار مي‌شود و به سمت توالت مي‌رود، اين زنگ هشداردهنده عضلات سقف لگن را تحريك و منقبض مي‌كند. در نتيجه، جلو خروج بيشتر ادرار گرفته مي‌شود. به‌تدريج كودك مي‌آموزد كه پيش از به‌صدا درآمدن زنگ از خواب بيدار شود يا تمام شب را بدون نياز به ادرار كردن به‌ خواب رود. به اين ترتيب، مشكل شب‌ادراري حل مي‌شود. استفاده از اين روش براي كودكان زير هفت سال مناسب نيست. زيرا كودك بايد آن‌قدر بزرگ شده باشد كه مشكل شب‌ادراري را دريابد و، به‌عنوان بخشي از درمان، با والدين و پزشك همكاري كند. براساس آمار به‌دست‌آمده، اين زنگ‌ها مي‌توانند تا 70 درصد در درمان شب‌ادراري مؤثر باشند. اما در 10 الي 15 درصد موارد، احتمال عود شب‌ادراري وجود دارد. توصيه مي‌شود كه استفاده از اين زنگ‌ها حداقل سه هفته پس از خشك شدن رختخواب كودك ادامه يابد. به‌‌نظر مي‌رسد كه درمان هر كودك با اين روش به چهار الي پنج ماه زمان نياز دارد.



درمان دارويي شب‌ادراري كودكان

داروها بسيار سريع‌تر از زنگ‌هاي هشداردهنده عمل مي‌كنند، بخصوص در كودكاني كه به اردو يا سفر چند‌روزه مي‌روند. اما اين داروها، به‌جاي معالجه كردن عارضه، آن را براي مدت كوتاهي پنهان مي‌كنند.


* اسپري استنشاقي دسموپرسين براي مدت زمان كوتاه مفيد است. اين دارو باعث كاهش توليد ادرار مي‌شود، بسيار سريع اثر مي‌كند و عوارض جانبي بسيار كمي دارد. طرز مصرف آن به صورت يك پُف در هر سوراخ بيني قبل از خواب است.



* داروي ايمي‌پرامين هم كه در درمان افسردگي بالغين به‌كار مي‌رود، با بهبود وضعيت خواب كودك، از عارضة شب‌ادراري جلوگيري مي‌كند. همچنين اين دارو، با اثر بر عضلات مثانه، مانع شب‌ادراري مي‌شود. به‌خاطر داشته باشيد كه نبايد بيش از سه ماه از اين دارو استفاده كنيد زيرا مي‌تواند موجب تغيير رفتار كودك شود.


* در مورد برخي كودكان كه عضلات مثانة آنها قبل از پر شدن كامل مثانه منقبض مي‌شود، اكسي‌بوتين كاربرد دارد.



عــــــــــود شب‌ ادراري

گاه كودكاني كه مدت‌هاي طولاني رختخواب خود را خيس نكرده‌اند، دوباره شروع به شب‌ادراري مي‌كنند. اين عارضه در اغلب موارد علت رواني دارد. كودك به‌دليلي كه مي‌تواند تولد يك خواهر يا برادر جديد باشد مضطرب و نگران است. چنين كودكي نياز به مشاورة رواني دارد و لازم است با او دربارة آنچه نگرانش مي‌كند صحبت شود. از هر صد كودك مبتلا به شب‌ادراري، يك تا دو كودك تا پانزده سالگي رختخواب خود را خيس مي‌كنند. شب‌ادراري عارضه‌اي پردردسر ولي خوش‌خيم است و در بيشتر موارد به‌سادگي برطرف مي‌شود. بسياري از كودكان سعي مي‌كنند بيدار بمانند تا جلو اين اتفاق را بگيرند. بايد به چنين كودكاني اطمينان داد كه اين مسئله دير يا زود حل خواهد شد. پزشك و پدر و مادر در كنار او هستند و او را حمايت مي‌كنند تا مشكل به‌طور كامل برطرف شود.



انجمن درمانگران ایران

+ نوشته شده در جمعه سی ام تیر 1385ساعت 10:47 بعد از ظهر توسط سمیــرا اسلامیه | آرشیو نظرات

--------------------------------------------------------------------------------

شب ادرارى در كودكان


شب ادرارى در كودكان



ماندانا سلحشور







شب ادرارى يا ناتوانى در كنترل ادرار (Enuresis)، يكى از اختلالات رايج دوران كودكى است كه در بعضى موارد مى تواند مسائل و مشكلات جدى روان شناختى مثل كاهش عزت نفس، احساس شرمسارى، خودكم بينى و پرخاشگرى به دنبال داشته باشد. براساس تعريف انجمن روان شناسان، زمانى كه كودك (۵ سال به بالا) به طور مكرر دو بار در هفته و در مدت سه ماه متوالى، بدون داشتن بيمارى جسمانى خاصى مثل ديابت، صرع، عفونت هاى سيستم ادرارى، نارسايى هاى سيستم عصبى و... رختخواب خود را خيس كند، دچار مشكل شب ادرارى يا ناتوانى در كنترل ادرار است. ميزان شيوع اين اختلال به دليل تنوع علل و معيارهاى اجتماعى گوناگون قدرى مشكل است، ولى آمارها نشان مى دهند كه تقريباً ۸۵ درصد كودكان تا سن پنج سالگى قادرند در طول شب خشك بخوابند و ۱۵ درصد باقى مانده نيز با كمى آموزش و حمايت والدين و مربيان شان مى توانند پاكيزه خوابيدن را بياموزند. تنها ۲ _ ۱ درصد كودكان هستند كه تا سن ۱۵ _ ۱۴ سالگى توانايى كنترل ادرارشان را هنگام خواب هنوز به دست نياورده اند.



◄ انـــواع شب ادرارى در كـــــودكان

به طور كلى، شب ادرارى هاى كودكان به دو گروه تقسيم مى شوند.
گروه اول، كودكان خردسال زير پنج سال كه هنوز مراحل كنترل ادرار را در طول شب نياموخته اند. گروه دوم، كودكانى كه بعد از سه ماه متوالى كه قادر بوده اند شب ها خشك بخوابند، مجدداً دچار ناتوانى در كنترل ادرارشان شده اند.



◄عـــوامل موثــــر در بــــــروز شب ادرارى

محققان بر اين باورند كه شب ادراریهاى گروه اول، ناشى از نارسايى و عدم رشد كافى اندامهاى دفع ادرار، عوامل رشد، وراثت و مشكلات هورمونى است و شب ادراریهاى گروه دوم، حاصل مشكلات كليوى، مثانه، مجارى ادرارى، عفونتهاى گوناگون سيستم دفع ادرار، تنشها، استرسها و فشارهاى روحى - روانى ناشى از تغييرات زندگى كودك است.



◄ تاخيــــــر در رشـــد اندامهــــا
رايج ترين علت ناتوانى كودكان در كنترل ادرار، تاخير در رشد اندام ها و سيستم اعصاب مركزى آنهاست كه موجب كاهش توانايى آنان بر عمل تخليه مثانه مى شود. زمانى كه مثانه كودك پر مى شود، اندام هاى عصبى دفعى پيام هايى كه به مغز مى فرستد، كودك را براى دستشويى رفتن هوشيار مى كنند. چنانچه اين بخش از سيستم عصبى كودك دچار ضعف و تاخير در رشد باشد، پيام عصبى لازم به مغز نمى رسد.



◄ اختــــلالات خــــــواب

بررسى نوارهاى مغزى كودكان شب ادرار نشان مى دهد كه نارسايى امواج مغز و افزايش فعاليت آن مى تواند در بعضى موارد مانع از بيدار شدن به موقع كودك براى دستشويى رفتن شود. به عبارت ساده تر، اين گروه از كودكان ممكن است خوابى كاملاً طبيعى و آرام داشته باشند، ولى براى بيدار شدن به موقع دچار مشكل مى شوند.



◄عامـــل وراثت

تحقيقات نشان مى دهند كه تقريباً ۷۵ درصد كودكان مبتلا به شب ادرارى، داراى والدين و يا خواهر و برادرهايى بوده اند كه آنها نيز اين مشكل را داشته اند. اين احتمال در بين كودكان شب ادرار كه يكى از والدين شان مبتلا به شب ادرارى بوده است ، به ۵۰ درصد مى رسد و چنانچه سابقه خانوادگى اين بيمارى در آنها موجود نباشد، فرزند شان نيز به طور حتم تا ۶ سالگى اين مشكل را پشت سر خواهد گذاشت. آزمايش هاى گوناگون نشان داده اند كه ژن حامل اختلال شب ادرارى بر روى كروموزم شماره ۱۳ قرار دارد.



◄ مشكـــــلات هـــــورمونى
تحقيقات نشان مى دهند ميزان هورمون كاهش ادرار (ADH)در كودكان شب ادرار به حد طبيعى نيست. ميزان ترشح طبيعى اين هورمون در كودكان سالم (در طول خواب) موجب كاهش فعاليت كليه ها و ديرتر پرشدن مثانه (در طول ۱۲ _ ۸ ساعت) مى شود. در حالى كه در كودكان شب ادرار، عدم توازن اين هورمون موجب بروز شب ادرارى در آنان مى شود.



◄عفـــــونتهـــاى سيستـــــم دفع ادرار
كودكى كه مبتلا به عفونت هاى كليوى و سيستم دفع ادرار است، بيش از كودكان سالم نياز به دستشويى رفتن پيدا مى كند. اين كودكان هنگام دفع، دچار احساس سوزش، درد و ناراحتى مى شوند و ادرار آنها اغلب كدر و بدبو است. همچنين تب و درد در ناحيه پشت (كليه ها) از ديگر علائم عفونت هاى ادرارى است.



◄ديـــــابت
ديابت يا بيمارى قند در كودكان نيز مى تواند عاملى براى شب ادرارى آنان باشد. علائم ديابت عبارتند از: تكرر ادرار، تشنگى بيش از اندازه، خستگى و بى حالى در طول روز، كاهش وزن و كم تحركى، زياد شدن اشتها و پرخورى.



◄عـــــوامل جسمانــــــــى
بعضى از تحقيقاتى كه در زمينه علل شب ادرارى كودكان صورت گرفته است، نشان مى دهد كه اين كودكان داراى مثانه اى كوچكتر از حد معمول هستند. زمانى كه والدين گزارشى از گنجايش كم مثانه كودك شب ادرارشان مى دهند، معمولاً اين كودكان در طول روز هم دچار ناتوانى در كنترل ادرارشان هستند.



◄ عـــــــــوامل روانشناختــــــى

در بعضى موارد نيز شب ادرارى كودكان عكس العمل و پاسخى، نسبت به تعارضات هيجانى، اضطراب ها و نابسامانى هاى عاطفى كودك است. پژوهش هاى روان شناسان و ديگر متخصصان بهداشت روانى كودكان نشان مى دهد، بچه هايى كه درگير تغييرات و دگرگونى هايى در محيط خانه و مدرسه خود هستند، گاهى دچار شب ادرارى مى شوند. بحران عاطفى در خانه و خانواده نيز مى تواند منجر به بروز اين اختلال در كودكان شود. تغيير منزل يا مدرسه، انتقال به شهر ديگر، طلاق و جدايى والدين، تولد نوزاد جديد در خانواده، بدرفتارى و خشونت هاى خانوادگى، فشارها و استرس هاى گوناگون و... مى توانند عاملى براى ناتوانى كودك در كنترل ادرارش باشند. در اغلب موارد نيز كودكان نسبت به اين گونه تغييرات عاطفي_ هيجانى خود آگاه نيستند و نمى دانند كه بين شدت احساسات و شب ادرارى آنان ارتباطى وجود دارد.



◄روشهاى درمــــان شب ادرارى كــــــودكان

اولين گام براى درمان كودكان شب ادرار آن است كه والدين و اعضاى موثر خانواده سعى كنند با رعايت برنامه اى منظم براى خواب و خوراك كودك، خشك خوابيدن در طول شب را به او بياموزند. در اين زمينه توجه به نكات زير مى تواند مفيد باشد:


۱- هيچ گاه از تنبيه، سرزنش، انتقاد و يا شرمنده كردن كودك براى درمان و كاهش شب ادرارى او استفاده نكنيد.
۲- قبل از اين كه كودك براى خوابيدن به رختخواب برود، به او يادآورى كنيد كه به دستشويى برود. اگر كودك گفت كه نيازى به دستشويى ندارد، از او بخواهيد كه به هرحال سعى كند، مثانه اش را خالى كند.
۳- نوشيدن مايعات را دو ساعت قبل از خواب محدود كنيد (حتى غذاها و خوراكى هايى كه آب زيادى دارند مثل بستنى، ژله، سوپ و...).
۴- سعى كنيد كودك را چند بار در طول شب بيدار كنيد. نايلون و يا مشمعى زير ملافه تشك كودك پهن كنيد تا بتوانيد در صورت نياز تنها ملافه را عوض كنيد.
در نظر داشته باشيد، تقريباً ۹۸ درصد شب ادرارى هاى كودكان به تدريج تا سنين ۱۲ _ ۱۰ سالگى بهبود مى يابند. به طور كلى روش هاى درمان شب ادرارى كودكان به دو گروه تقسيم مى شوند، درمان هاى غيردارويى و درمان هاى دارويى.


الف) درمانهاى غيـــــــر دارويـــــــــــى

مثل روشهاى انگيزشى، استفاده از وسايل و زنگ هاى حساس به رطوبت، ورزش هاى مخصوص تقويت مثانه، درمان هاى روان نشاختى، رژيم غذايى و....


روشهاى انگيـــــزشــــى:

بر طبق اين روش ها به كودك كمك مى شود تا شرايط خود را بهتر درك كند و دچار احساس ناتوانى، ضعف عزت نفس و خودكم بينى نشود. به عبارتى خود را عامل اختلال نداند بلكه تلاش كند تا نقش موثرى در بهبود و روند درمان ايفا كند. يكى از اين روش ها استفاده از رژيم هاى غذايى و نمودار روزانه است كه طى آن كودك سعى مى كند با يك برنامه تنظيم شده و كاهش نوشيدنى هاى گوناگون در طول شب، خود را كنترل كند و خشك بخوابد. معمولاً اين شيوه درمان در ۲۵ درصد موارد موجب كاهش ۷۰ درصد از شب ادرارى كودكان مى شود.


استفــــاده از وســــــايل و زنگهـــاى حســـاس به رطـــــــــوبت:

يكى از موفق ترين شيوه هاى كاهش شب ادرارى كودكان، استفاده از وسايل حساس به رطوبت است. اين زنگ ها دونوع هستند، دسته اول به زيرشلوارى كودك و دسته دوم به ملافه رختخواب كودك بسته مى شوند. در هر دو حالت با كمترين نم و رطوبتى به صدا در مى آيند و كودك را از خواب بيدار مى كنند. بعد از مدتى كه كودك نسبت به زمان پر شدن مثانه اش حساس مى شود و قبل از آن كه رختخوابش را خيس كند، بيدار مى شود و به دستشويى مى رود. چنانچه كودك نسبت به صداى زنگ حساس نباشد، وظيفه والدين است كه فوراً او را بلند كنند و به دستشويى ببرند. هنگام استفاده از اين گونه وسايل، بايد زيرشلوارى كودك مجدداً عوض شود و هيچ گونه رطوبتى نداشته باشد تا دستگاه درست كار كند. در طول درمان، هيچ گاه كودك را تنبيه و سرزنش نكنيد، خيلى آرام و خونسرد بلند شويد و بدون كمترين دلخورى و اوقات تلخى او را به دستشويى ببريد. باز هم به خاطر داشته باشيد كه كمك ها و همراهى هاى شما مى تواند مشكل كودك را تخفيف دهد، پس او را به دليل مشاركتش در برنامه درمان، تشويق و ترغيب كنيد تا كودك دچار بحران روحى نشود. براساس گزارش هاى مختلف تقريباً ۷۰ درصد از شب ادرارى هاى نوع اول با استفاده از اين شيوه بهبود مى يابند. پزشكان و متخصصان كودك پيشنهاد مى كنند، كودكانى كه از اين روش براى درمان خود استفاده مى كنند، بهتر است تا سه هفته بعد از اين كه توانستند كاملاً خشك بخوابند، از دستگاه هاى حساس به رطوبت استفاده كنند.


ورزشهـــاى مخصـــــــــوص تقـــويت مثانــــه:

گروهى از پزشكان و متخصصان كودك توصيه مى كنند براى درمان شب ادرارى كودكان مى توان آنها را تشويق كرد تا ورزش هاى كششى و حركات بدنى اى انجام دهند كه موجب گنجايش بيشتر مثانه آنها و بالارفتن توان كنترل بيشتر آنها بر اعمال مثانه شان مى شود. اين حركات و نرمش ها در طول روز انجام مى شود و زمانى كه كودك احساس مى كند مثانه اش پر شده است، سعى مى كند با كشش بدنى، گنجايش آن را بيشتر كند. روش ديگر آن است كه از كودك مى خواهند هنگامى كه در طول روز به دستشويى مى رود تا ادرار كند، چند لحظه اى جلوى ريزش ادرارش را بگيرد و دوباره ماهيچه انتهايى مجراى ادرارى اش را رها كند. اين كار موجب تقويت ماهيچه هاى انتهايى مجراى ادرارى مى شود. نتايج تحقيقى كه در اين زمينه صورت گرفته است نشان مى دهد، ۶۶ درصد كودكانى كه از اين روش استفاده كرده اند، تا ۲۰ درصد بهبود يافته اند و توانسته اند روند درمان را پس از مدتى تسريع بخشند.


درمانهـــــــــاى روانشناختــــى:

يكى ديگر از روش هاى درمان شب ادرارى در كودكان استفاده از روش هاى روان شناختى است، به ويژه در مواردى كه شب ادرارى كودك ناشى از تغييرات و تعارضات عاطفى _ هيجانى (مثل تولد نوزاد جديد، شرايط استرس آور درسى _ مدرسه اى و...) و يا بحران هاى عاطفى (مثل جدايى و طلاق والدين، درگيرى هاى خانوادگى و...) است. اساس درمان هاى روان شناختى، كمك به كودك و خانواده اش براى يافتن عامل و علت اصلى شب ادرارى كودك است. اين روش ها به آنها ياد مى دهد كه چگونه با كودك شب ادرار بايد كنار آمد و به او كمك كرد تا با مشكلش روبه رو شود و درصدد حل آن برآيد. از جمله درمان هاى روان شناختى، روش تشويقى است كه براساس آن والدين جدول هفتگى اى تهيه مى كنند و شب هايى را كه كودك توانسته خشك بخوابد در آن علامت مى زنند (ستاره اى به كودك مى دهند). بعد از آن كه تعداد علامت ها (ستاره ها) به ده رسيد، جايزه اى كه كودك انتخاب مى كند، برايش فراهم مى آورند.


ب) درمانهــــــــاى دارويـــــــــى
در سال هاى اخير، براى درمان شب ادرارى كودكان از دارودرمانى استفاده مى شود. بسيارى از اين داروها، عملاً براى درمان مشكلات ديگرى مثل، افسردگى، اضطراب و... تجويز مى شوند. ايمى پرامين يكى از رايج ترين داروهاى ضدافسردگى است كه براى درمان شب ادرارى به كودكان هم داده مى شود. اين دارو تا ميزان ۳۰ درصد مى تواند شب ادرارى كودك را كاهش دهد.


ايمـــى پــــرامين :

براى كنترل ادرار در طول شب (و حتى روز) داده مى شود. لازم به ذكر است كه اين گونه داروها براى درمان بلندمدت شب ادرارى كارايى ندارند. به عبارت ديگر، اگر دارو قطع شود، كودك مجدداً دچار شب ادرارى و عدم كنترل بر مثانه خواهد شد. مشكل ديگرى كه اين گونه داروها پديد مى آورند، عوارض جانبى آنهاست، به خصوص كه اين عوارض در كودكان شديدتر است. چنانچه كودكى به ناچار از شيوه دارودرمانى براى حل مشكل شب ادرارى اش استفاده مى كند، بهتر است حتماً زير نظر پزشك متخصص باشد.


داروهاى دسمــــــــــــوپسين:

انواع ديگر داروهايى كه براى حل مشكل شب ادرارى كودكان به كار برده مى شوند، استفاده از داروهاى دسموپرسين است. اين داروها موجب تغييراتى در هورمون هاى بدن (ADH) مى شوند. اين شيوه درمان، در مورد كودكانى مى تواند موثر باشد كه هورمون ADH در بدن شان دچار نارسايى است. اين دارو موجب كاهش آب ادرار و ديرتر پرشدن مثانه كودك در طول مدتى كه خواب است، مى شود. مصرف اين دارو براى كودكان خردسال به صورت افشانه اى و در بينى است. اغلب والدين گزارش كرده اند كه استفاده از اين دارو خيلى سريع مى تواند شب ادرارى را در كودكان كاهش دهد. پزشكان نيز توصيه مى كنند اگر كودك توانست بعد از سه ماه كه از اين دارو استفاده كرد، خشك بخوابد، بهتر است مصرف آن را به تدريج كاهش داد. متاسفانه اين گروه داروها هم مثل داروهاى ضدافسردگى، زمانى كه مصرف آنها قطع مى شود، تاثير خود را در بدن كودك از دست مى دهند و مجدداً علائم شب ادرارى در او ظاهر مى شود. در اين گونه موارد، گروهى از پزشكان پس از شروع دوباره شب ادرارى، تجويز دارو را از سر مى گيرند و گروهى از والدين تصميم مى گيرند صبورانه با اين مشكل فرزندشان در خانه كنار بيايند و فقط شب هايى كه كودك دور از خانه اش مى خوابد، از اين گونه اسپرى ها و داروها استفاده كنند. اگر چه شب ادرارى هاى كودكان گاهى سبب ناراحتى والدين، اعضاى خانواده و خودِ كودك مى شود، اما خوشبختانه در اغلب موارد بدون درمان خاصى بهبود مى يابند. اما از آن جايى كه گاهى اين مشكل مى تواند علامت بيمارى جسمانى حادى باشد، بهتر است براى حل مشكل و درمان به موقع با پزشك متخصص مشاوره اى انجام دهند. در نظر داشته باشيد، انتخاب بهترين شيوه درمان در هر كودكى متفاوت است و بايد متناسب با شرايط جسمى _ روحى او انتخاب شود.





+ نوشته شده در چهارشنبه سوم خرداد 1385ساعت 6:34 بعد از ظهر توسط سمیــرا اسلامیه | آرشیو نظرات

--------------------------------------------------------------------------------

شب ادراری در كودكان


شب ادراری در كودكان







شب ادراري كودكان مشكلي است كه براي كودكان وخانوادة آنها از زمانهاي دور موجود بوده است . شرح خيس كردن كودكان در نوشته هاي 1550 سال قبل از ميلاد هم ديده مي شود لذا علي رغم پيشرفت دانش بشر در مورد مكانيسم ايجاد شب ادراري هنوز معلومات ما در مورد چگونگي ايجاد شب ادراري و نحوه درمان قطعي آن كامل نيست.



درسن شيرخوارگي ادرار كردن طفل كاملا رفلكسي و بي اختيار است . در اين سن, پر شدن مثانه باعث تحريك گيرنده هايي در جدار مثانه مي شود و هرچه مثانه پرتر باشد اين تحريكات بيشتر مي شود تا اينكه رفلكسي از طريق اين گيرنده ها ونخاع ايجاد شود و منجربه انقباض مثانه و تخليه آن گردد . با بزرگتر شدن كودك وتكامل مراكز عصبي,بنظرمي رسد كه درسن1تا2سالگي كودك مي تواند پر شدن مثانه خود را درك كند و تدريجا اين توانايي را بدست مي آورد كه مدت كمي تخليه مثانه را به تعويق بياندازد در سالهاي دوم تا سوم عمر , با تكامل مراكز عصبي , مغز كنترل بيشتري روي اعمـال مثانه پيدا مي كند و در نتيجه طفل قادر مي شود كه مدت بيشتري ادرار را در مثانه نگاه دارد معمولا تا سه سالگي اكثر اطفال بخوبي قادرند ادرارشان را در روز كنترل كنند اما توانايي كنترل ادرار در شب , اكثرا ديرتر حاصل مي شود . در سن 4 تا 5 سالگي مراكز عصبي مغز قادرند انقباضات مثانه را در خواب هم كنترل كنند بعلاوه تا اين سن ظرفيت مثانه كودك هم زياد شده و مي تواند حجم بيشتري ادرار را نگاهداري كند. البته اين روند تكامل در جوامع گوناگون سرعت يكساني ندارد . حتي دريك جامعه هم در طبقات مختلف مي تواند متفاوت باشد. وحتي در دختر ها معمولا اين كنترل زودتر از پسر بچه ها بوجود مي آيد.



◄ ‏تعــــــريف شب ادراري :

در صورتي كه كودكي به طور مكرر حداقل 2 بار در هفته و به مدت حداقل 3 ماه پياپي بدون استفاده از داروهاي ادرار آور و يا بدون داشتن بيماريهاي زمينه اي مانند ديابت و صرع و بيماريهاي سيستم اعصاب بستر خود را خيس كند , و سن كودك بالاي 5 سال باشد, مي توان او را بعنوان كودك دچار شب ادراري مورد بررسي قرار داد. بطور كلي شب ادراري در 10 تا 15% كودكان حدود 6 ساله موجود است اما هر چه سـن بالاتـر مي رود تعدادي ار كودكان خود بخود بهبودي پيدا مي كنند . بطوريكه در سن 10 سالگي حدود 5% از كودكان و در 15 سالگي تنها 1% كودكان شب ادراري دارند. و بايد توجه داشت كه شب ادراري در پسرها 2 تا 3 برابر دختر هاست.



◄ علـــل شب ادراري در کــــودکان:‏

در بيش از 80% از موارد ، كودك مبتلا به شب ادراري هيچ بيماري و يا عيب و نقص عضوي و بدني ندارد و در كمتر از 20% موارد ممكن است بيماري هايي مانند : ديابـت , عفونت ادراري , بيماريهاي مادرزادي كليه , نوعي كم خوني و عيوب نخاع و بيماريهاي سيستم اعصاب , علت شب ادراري باشد . كه خوشبختانه در مورد فرزند شما با توجه به معاينات وآزمايشات انجام شده اينگونه مشكلات وجود ندارد . لذا شب ادراري در فرزند شما يك بيماري تلقي نمي شود و آيندة كودك شما كاملا روشن است . و اين شب ادراري سرانجام حتي بدون درمان برطرف خواهد شد.



توجه داشته باشيد اين خيس كردن , در هنگام خواب اتفاق مي افتد , و كودك شما هيچگونه دخالتي در آن ندارد لذا تنبيه و تحقير طفل در نزد خودتان يا ديگران ويا مسخره كردن وي , نه تنها هيچگونه تاثيري در بهبودي آن ندارد بلكه با ايجاد فشار روحي وضع كودك را به مراتب بدتر مي كند. ثابت شده است عوامل ارثي و سوابق والدين نيز در بروز شب ادراري موثر است . اما بايد توجه داشت همانطور كه زمان راه افتادن و حرف زدن بچه ها با همديگر متفاوت است , روند بالارفتن ظرفيت مثانه و زمان قدرت كنترل مثانه نيز در كودكان ممكن است باهم متفاوت باشد.



مسايل روحي و عاطفي از مهمترين علل شب ادراري هستند . اين مورد بخصوص در نزد كودكاني ديده مي شود كه قبلا كنترل ادرار داشته اند اما اكنون دچار شب ادراري شده اند. از جمله عوامل روحي كه مي تواند سبب شب ادراري گردد ميتوان از موارد زير نام برد:

تولد يك نـــوزاد درخانواده كه موجب مي شود توجه پــدر و مـادر به نــوزاد معطوف گردد و به كودك بزرگتــــر كمتر مورد توجه قرار گيرد .
جدايـــي پـــدر و مـــادر
اختلافات و كشمكشهـــاي درون خانـــواده
جابجايـــي خانواده
مسافـــرت يا فوت يكي از والدين
تحقيـــر و تنبيه بيش از حد بزرگتـــر ها نسبت به كودك
ايجــاد تــرس و هيجــان و اضطــراب شديد در كودك با شنيدن ويا ديدن مناظر, فيلمها ويا بازي هاي ترسناك كامپيـــوتري
از ديگر عوامل بسيار مهم در شب ادراري كه به تازگي و در سالهاي اخير بسيار اهميت پيدا كرده است , آلرژي و حساسيت كودك به غذا ها و بخصوص شيـــر گاو است . لذا بايد دقيقاً توجه داشت كه در چه شبهايي و با مصرف چه موادو يا غذاهايي اين شب ادراري تشديد مي شود. تا از مصرف آنها پرهيـــز گردد .
قبلا تصور مي شد كه كودكان مبتلا به شب ادراري خواب عميق تري دارند و يا شب ادراري ناشي از اختلال در خواب و بيدار شدن كودك است . اما بتازگي نشان داده شده است كه بين خواب كودكان مبتلا به شب ادراري و ساير كودكان تفاوتي وجود ندارد و خيس كردن در هر مرحله از خواب ( چه در مرحله خواب عميق و چه در مراحل خواب سطحي ) ممكن است اتفاق بيافتد.



◄ درمــــــــان :

۱- از بين بردن تمامي فاكتورها و مسايل عاطفي و روحي كه منجر به اضطراب و مشكلات عصبي در كودك مي شود ( در قسمت قبلي به آن اشاره شد)



۲- استفاده ازتشكچه هاي زنگ دار كه در صورت تماس با اولين قطره ادرار زنگ آن بصدا درمي آيد و موجب بيداري كودك مي شود. استفاده از اين دستگاه باعث مي شود كه ظرف چند هفته يك رفلكس شرطي دركودك ايجاد شود بطوري كه حتي پرشدن مثانه نيزميتواند بتدريج باعث بيدار شدن كودك گردد.



۳- در روز بايد مايعات زيادي استفاده گردد و به كودك آموزش داد تاحتي الامكان در طول روز ادراركردن را به تاخير اندازد تا حجم مثانه بيشتر شده و در طول شب ديرتر پر گردد، بديهي است ار غروب آفتاب به بعد لازم است مصرف مايعات و غذاها و ميوه هاي آبدار به حداقل برسد و كودك حتما قبل از خوابيدن ادرار كند.



۴- تشويق طفل هم در انجام اين تمرينات و رعايت دقيق درمانهاي دارويي و غير دارويي بسيار مؤثر است . حتي مي توان كودك را به ازاي هر چند شب كه خيس نمي كند تشويق نمود و در صورت عدم خيس كردن براي مدت طولاني براي وي جايزه اي نيز خريد . (‌اين مسئله در مورد كودكاني كه در طول روز در لباس خود نم مي زنند نيز صادق است )



۵- درمانهاي دارويي كه از جمله آنها ايمي پيرامين است . ايمي پيرامين دارويي است كه در درمان تعدادي از ناراحتي هاي روحي و افسردگي بكار مي رود لذا ممكن است شما از مصرف آن اكراه داشته باشيد . اما بايد توجه داشته باشيد تاثير اين دارو جدا از خاصيت ضد افسردگي آن است و از طريق تاثير بر اعصاب مثانه عمل ميكند. لذا مي توانيد بدون دغدغه آنرا مصرف نماييد چرا كه اين دارو عوارضي براي كودك شما ندارد. در 25 تا 40% كودكان بدنبال مصرف اين دارو بهبودي حاصل مي شود اما از آنجائيكه پس از قطع دارو ممكن است شب ادراري مجددا عود نمايد,لازم است اين دارو حداقل براي سه ماه مصرف شود و قطع آن نيز تدريجي باشد . از داروهاي ديگر مي توان از قرص و اسپري بيني دسموپرسين و قرص اكسي بوتينين نام برد كه در موارد خاصي مي تواند مفيد باشد .



۶- درمانهاي روانپـــــزشكي بيشتر در مورد كودكانــــي بكار مي رود كه از مسايل روحــي و روانــي زيادي رنج مي برند.



◄ در پايـــان متذكـــــر مي شـــــوم :

اگر چه شب ادراري سبب ناراحتي خانواده وخود كودك مي گردد اما خوشبختانه در اكثر بچه ها بهبود پذير است و حتي بدون درمان نيز اين عارضه ممكن است برطرف گردد. اما از آنجائيكه شب ادراري ممكن است علامت بسياري از بيماريهاي مهم و جدي در كودك باشد , درمانهاي توصيه شده براي كودك خود را هيچگاه جهت ديگران تجويز نفرماييد چون براي اثبات وجود و يا عدم وجود اين بيماريها , بررسي و معاينه كودكان مبتلا به شب ادراري توسط پزشك حاذق ضروري است.